Kapłan, poeta i historyk sztuki. Był jednym z najwybitniejszych humanistów drugiej połowy XX wieku. Niekwestionowany autorytet i wzór osobowy, zwany przez Jerzego Turowicza „polskim Mertonem”.
Janusz St. Pasierb urodził się 7 stycznia 1929 roku w Lubawie, w rodzinie nauczycielskiej. Jego dzieciństwo w dostatnim i szczęśliwym domu przerwał wybuch drugiej wojny światowej, którą wraz z rodzicami spędził w Żabnie pod Tarnowem. Przymusowe zesłanie i konieczna współodpowiedzialność za losy rodziny przełożyły się na przyspieszone dojrzewanie emocjonalne, a także intelektualne: lekturę książek i pisanie pierwszego dziennika, a przede wszystkim skuteczną naukę greki i łaciny. Po wojnie rodzina Pasierbów wróciła do Tczewa, a syn Janusz zdał w 1947 roku maturę i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie.
Dał się wówczas poznać jako człowiek wielkiej inteligencji, pracowitości i pobożności, ale także pełen poczucia humoru. Jeszcze jako kleryk nawiązał współpracę z „Tygodnikiem Powszechnym”. Po otrzymaniu w 1952 roku święceń kapłańskich przez krótki czas był wikariuszem w Grudziądzu i w Redzie, a potem rozpoczął studia kolejno na: Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (obecnie UKSW), Uniwersytecie Jagiellońskim, Uniwersytecie Warszawskim, w Papieskim Instytucie Archeologii Chrześcijańskiej w Rzymie oraz na Uniwersytecie Kantonalnym we Fryburgu. Efektem tych studiów były trzy doktoraty: z teologii, archeologii i historii sztuki oraz znajomość pięciu języków.
Od końca lat 50. ks. Janusz Pasierb był wykładowcą historii sztuki na ATK. W 1964 roku habilitował się na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Rok później został kierownikiem Katedry Historii Sztuki ATK. Od 1963 roku wykładał historię sztuki także w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. W 1972 roku został profesorem ATK, a w 1982 roku profesorem zwyczajnym.
W tych i następnych latach powstało wiele prac naukowych i popularnonaukowych ks. Pasierba, dotyczących zarówno dawnej sztuki sakralnej, jak i zjawisk we współczesnej kulturze. Jego pozycja w świecie nauki, jako wybitnego historyka sztuki i humanisty została ugruntowana nie tylko w Polsce, ale i za granicą. Był zapraszany na różnorodne konferencje, ale także stał się członkiem redakcji „Studiów Pelplińskich”, „Tek Gdańskich”, „Studiów Claromontana”, „Naszej Przeszłości” oraz „Przeglądu Katolickiego”. Uczestniczył w pracach wielu krajowych i międzynarodowych gremiów naukowych m.in.: Papieskiej Komisji Ochrony Dziedzictwa Artystycznego i Historycznego Kościoła, Papieskiej Międzynarodowej Akademii Maryjnej, Europejskiej Akademii Nauk i Sztuk oraz Europejskiego Centrum Kultury, był przedstawicielem ATK w Federation Internationale des Universitas Catholique FIUC, a także członkiem Pen Clubu i Polskiego Komitetu Narodowego ICOMOS, Warszawskiego Towarzystwa Naukowego, Komitetu Nauk o Sztuce PAN, członkiem Rady Kultury przy Prezydencie RP Lechu Wałęsie, Rady Ochrony Zabytków przy Ministrze Kultury i Sztuki, członkiem Komisji Konserwacji Cudownego Obrazu Matki Boskiej Jasnogórskiej, a także wiceprzewodniczącym Komisji Episkopatu ds. Sztuki Kościelnej.
Pracę naukową ks. Pasierb łączył z twórczością eseistyczną i poetycką, którą zajął się z powodzeniem zachęcony przez Witolda Gombrowicza. Pierwszy zbiór wierszy ks. Pasierba – Kategoria przestrzeni – ukazał się w 1978 roku.
Opublikował 7 tomów esejów:
- Czas otwarty (1972)
- Miasto na górze (1973)
- Światło i sól (1982)
- Szkice o kulturze (1982)
- Od kaznodziejstwa do homilii (1984)
- Gałęzie i liście (1985)
- Skrzyżowanie dróg (1989).
Jako poeta debiutował wierszem pt.: Powrót jesieni w „Tygodniku Powszechnym” w 1971 r. Potem ukazał się pierwszy zbiór wierszy pt.: Kategoria Przestrzeni. A w następnych latach tomiki: Zdejmowanie pieczęci, Czarna skrzynka, Koziorożec, Wnętrze dłoni, Doświadczenie ziemi, Morze, Obłok i kamień, Ten i tamten brzeg. Pośmiertnie ukazały się dwa tomiki: Puste łąki (1994) i Butelka lejdejska (1996).
Uważany za znakomitego kaznodzieję wygłosił homilie m.in. na mszach pogrzebowych odprawianych za kardynała Stefana Wyszyńskiego, Kazimierę Iłłakowiczównę, Andrzeja Kijowskiego oraz Jana Lechonia.
Prof. Tadeusz Chrzanowski napisał we wspomnieniach o ks. Pasierbie: „Był poetą w dosłownym i przenośnym znaczeniu tego słowa. W dosłownym – co udokumentował opublikowanymi za życia wierszami. I w przenośnym – ponieważ na błyski i iskry poezji natrafialiśmy u niego wszędzie – w najbardziej nawet uczonych dywagacjach. A ponadto poezja była po prostu elementem podstawowym jego życia, jego psychiki, jego sposobu bycia i stosunku do innych ludzi”. Krzysztof Zanussi dodał: „Wytworny, światowy, pasujący jak ulał do salonów, cięty w dowcipie, elegancki w ostrej polemice – ktoś, kto pasowałby może do obiadów czwartkowych króla Stasia czy dyskusji z Encyklopedystami. […] I za tym jakieś drugie oblicze: poważniejsze, skupione. Twarz kapłana przejętego serio powołaniem”.
Za całokształt działalności i twórczości naukowej oraz poetyckiej otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m.in.
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Medal „Poruszył wiatr od morza”
Bibliografia prac księdza Pasierba obejmuje kilkaset pozycji, w tym siedem tomów esejów i trzynaście zbiorów poetyckich. Utwory jego były tłumaczone na język angielski, niemiecki, francuski, włoski, hiszpański, rosyjski. Ksiądz Pasierb był też autorem scenariuszy wielu wystaw, inspiratorem i jurorem konkursów. Był też znanym w kraju i za granicą wybitnym kaznodzieją i prelegentem.
Ks. Janusz St. Pasierb zmarł 15 grudnia 1993 roku. Pochowany został na cmentarzu w Pelplinie.
Mieszkańcy Lubawy ufundowali tablicę pamiątkową ku czci księdza profesora, eseisty i poety, która została odsłonięta w rocznicę jego urodzin 7 stycznia 1997 r. w Kaplicy św. Aniołów w lubawskiej farze.