Tak jak rodzina oczekuje przez dziewięć miesięcy na narodziny dziecka, tak my czekamy na narodziny Pana Jezusa. Okres adwentu to dla nas czas radosnego oczekiwania, nawrócenia i nadziei. To czas duchowego przygotowania do przeżycia na nowo narodzin Syna Bożego. Nie możemy jednak tego czasu ograniczyć tylko do przeżywania w kościele. Także nasza rodzina musi stać się miejscem, gdzie otwieramy nasze serca na wspólne przygotowanie do świąt. Warto zadbać, aby w żadnej rodzinie nie zabrakło radości wspólnego przeżywania tego okresu. Warto już od teraz rozpocząć przygotowania na nadejście Adwentu i zastanowić się, jak owocnie przeżyć ten wyjątkowy okres z rodziną. Niech ten adwent stanie się dla Was chwilą szczególnego spotkania z Matką Bożą! Błogosławionego Adwentu.!
WIENIEC ADWENTOWY
Jest to jeden z najpopularniejszych zwyczajów adwentowych. Wykonuje się go z gałązek drzew iglastych, pośród których umieszcza się cztery świece symbolizujące cztery niedziele adwentu. Każdą z poszczególnych świec zapala się w kolejną niedzielę adwentu. Przypominają nam one o upływającym czasie do narodzin Bożej Dzieciny.
Pierwsza to ŚWIECA PRZEBACZENIA.
Bez słów: „przepraszam” i „przebaczam” nie jest możliwy pokój. W pierwszym tygodniu adwentu módlcie się o to, by w rodzinie każdy, kto zawinił, miał odwagę szczerze przeprosić, a ten kto został skrzywdzony siłę, by wybaczyć.
Druga to ŚWIECA WIARY.
Przypomina, że najbardziej na świecie kocha nas Pan Bóg. I że On jak nikt pragnie dla nas szczęścia. Czasem trudno w to uwierzyć, zwłaszcza, gdy pojawiają się kłopoty i zmartwienia. Wtedy nasze serce jest niespokojne. W drugim tygodniu adwentu warto z całych sił prosić o wiarę, czyli o to by ufać i wierzyć dobremu Bogu, by przytulić się do Niego i poczuć się w Jego ramionach bezpiecznie.
Trzecia to ŚWIECA RADOŚCI.
Uśmiech, błysk w oku, dobre słowa i pomysły na to jak zrobić komuś niespodziankę – to tylko niektóre oznaki radości. Bez niej nic nie cieszy, wszystko nudzi i trudno z sobą wytrzymać. Przez cały trzeci tydzień adwentu proście o prawdziwą radość w Waszej rodzinie.
Czwarta to ŚWIECA NADZIEI.
Mieć nadzieję, to znaczy spodziewać się czegoś, czekać na kogoś, być przekonanym, że coś się wydarzy. Zastanówcie się na co nadzieję ma Wasza rodzina? Może ktoś chory potrzebuje uzdrowienia, ktoś bezrobotny znalezienia pracy, ktoś samotny czeka na przyjaciela. Bez nadziei człowiekowi może zabraknąć siły i chęci do życia. W czwarty tydzień adwentu módlcie się o to, by nikomu w Waszej rodzinie nigdy nie zabrakło nadziei.
LAMPION
To rodzaj lampki, wykonanej w kształcie czworoboku zamkniętego, którego ścianki przypominają witraże z symbolami chrześcijańskimi lub scenami biblijnymi – wewnątrz nich umieszcza się świece. Dzieci zabierają je ze sobą idąc na roraty. Oświetlają sobie nimi drogę pośród ciemności, a także pierwszą część Mszy św. roratniej, podczas której w kościele panuje symboliczna ciemność.
KALENDARZ ADWENTOWY
Zbliżanie się świąt Bożego Narodzenia w wielu rodzinach oznaczane jest poprzez kalendarz adwentowy. Każdy nowy dzień takiego kalendarza to drzwiczki lub okienko, które otwiera się ukazując scenę biblijną lub motyw świąteczny, cytat na dany dzień z czytań biblijnych lub głęboką myśl. Mogą to być również czyste okienka, w których dzieci i rodzice będą wpisywać adwentowe zobowiązania np. udział w roratach, rekolekcjach, pomoc chorym, potrzebującym.
RORATY
Zadbajcie o to, by każdego dnia przynajmniej jedna osoba z rodziny uczestniczyła w Roratach. Wspólnie ustalcie w jakiej intencji będziecie się w tym dniu na Mszy świętej modlić (za co dziękować, przepraszać lub o co prosić Pana Boga). W naszej parafii roraty odprawiamy od poniedziałku do piątku o godz. 06:30 – koniecznie zabierzcie ze sobą lampion lub świece.
ADAPTACJA WSPÓLNEJ MODLITWY
Bardzo istotne jest również odpowiednie przygotowanie do coniedzielnej Mszy świętej w trakcie Adwentu oraz w dzień Bożego Narodzenia. W tym celu możemy w ciągu danego tygodnia przywieszać w naszym kąciku modlitwy lub innym widocznym miejscu wybrany cytat z Ewangelii na daną niedzielę: „Czuwajcie więc i bądźcie gotowi” (pierwsza niedziela); „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus” (druga niedziela); „On jest tym, o którym napisano: «Oto Ja posyłam Mego wysłańca przed Tobą, aby przygotował Ci drogę»” (trzecia niedziela); „Oto Anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do Siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło» (czwarta niedziela); „A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: «Oto dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel», to znaczy Bóg z nami” (Uroczystość Narodzenia Pańskiego);
WYTRWANIE W DOBRYCH POSTANOWIENIACH
W czasie Adwentu postarajmy się nakierować wysiłki wszystkich członków rodziny na kwestie takie jak: uważne słuchanie, cierpliwość, otwartość na innych, ubóstwo; nie chodzi o żadne wielkie przemowy, ale o konkretne podpowiedzi. Przy stole słuchamy innych, nie przerywając im w żadnym momencie; nakładamy jedzenie najpierw innym, a później sobie.
Dbamy o to, by nikt nie musiał prosić o sól, chleb czy wodę, wyprzedzając jego prośbę; rezygnujemy z jednej kostki cukru, jakiegoś programu w telewizji, pięciu minut wylegiwania się w łóżku przed wstaniem; zadowalamy się tym, co mamy, bez marudzenia czy dopominania się o: markowe ubrania, nowe zabawki, których w istocie nie potrzebujemy czy słodycze, etc. Staramy się zatroszczyć o te dzieci, które na przerwie zostają same, proponując im wspólną zabawę. Mówimy „nie”, kiedy nasi koledzy z klasy naśmiewają się i poniżają innych, ani nie przyłączamy się do szyderstw pod ich adresem. Wstajemy „prawą nogą”, bez ociągania się, nawet jeżeli jest zimno, jeżeli mamy za sobą ciężką noc, albo też boimy się sprawdzianu z matematyki.
Takie postanowienia mogą być indywidualne, ale również i rodzinne: cała rodzina, z rodzicami włącznie, stawia sobie jednakowy cel. Zapewne troska o dobry przykład i obawa przed braterskim upomnieniem doskonale potrafią nas zmobilizować.
Pamiętajmy, że Adwent nie ogranicza się do czterech tygodni. Adwentem ma bowiem być całe nasze życie w postawie oczekiwania na przyjście Pana. Przeżywajmy w pełni ten „życiowy” Adwent, abyśmy byli jeszcze bardziej „dojrzali dla Chrystusa”.
SIANO DOBRYCH UCZYNKÓW
To zwyczaj, który pomaga dzieciom w pełnieniu dobrych uczynków. W pierwszą niedzielę adwentu dziecko otrzymuje od rodziców pusty żłóbek. Każdego dnia przy wieczornej modlitwie, za każdy dobry uczynek, wkłada jedną słomkę siana do żłóbka. Widok żłóbka z sianem dobrych uczynków napełnia nasze pociechy tęsknotą za Jezusem przy pójściu spać, jak i przy porannym przebudzeniu. W dzień Bożego Narodzenia każde dziecko budząc się ze snu znajduje w swoim żłóbku figurkę Dzieciątka Jezus.
ŻŁÓBEK BIBLIJNY
Tradycja ta pomaga całej rodzinie wspólnie przeżywać kolejne etapy historii zbawienia. Dzieci pod kierunkiem rodziców wykonują, np. z papieru czy modeliny figury biblijne, które potem kolejno ustawia się przy żłóbku. I tak w pierwszą niedzielę adwentu figurkę Abrahama, w drugą Izajasza, w trzecią św. Jana Chrzciciela, w czwartą Matki Bożej, w przeddzień wigilii Bożego Narodzenia św. Józefa, na wigilię postać Dzieciątka Jezus, na Boże Narodzenie – pasterzy, owce i aniołów, w Świętej Rodziny kartoniki z fotografiami lub wypisanymi imionami dzieci, a na Trzech Króli postacie Mędrców lub symbolizujące ich dary. W te dni rodzice wraz z dziećmi, przy tak przygotowanym żłóbku, wspólnie się modlą, czytają odpowiednie fragmenty Pisma Świętego.
NIE TYLKO O PÓŁNOCY
Po Wigilii, 24 grudnia wybierzcie się na Pasterkę, by razem z całą parafią przywitać Dzieciątko Jezus! I śpiewajcie kolędy najpiękniej i najgłośniej jak potraficie. W kolejne dni Świąt też bądźcie obecni na Mszach świętych i jeśli możecie przyjmijcie Pana Jezusa w Komunii świętej do swojego serca. To będzie dla Niego najwspanialsze mieszkanie!
Niech ten adwent stanie się dla Was chwilą szczególnego spotkania z Matką Bożą! Błogosławionego Adwentu.!
