Jezus przed swym publicznym wystąpieniem został „namaszczony” Duchem Świętym. Podobnie Kościół Chrystusowy, zrodzony na krzyżu, otrzymał w dniu Zesłania Ducha Świętego „Moc z wysokości”. Każdy ochrzczony, gdy dorasta, otrzymuje w sakramencie bierzmowania siedem darów Ducha Świętego:

  • dar mądrości pozwala nam zobaczyć prawdziwy sens naszego życia, patrzeć na życie z perspektywy wieczności. Dar ten pomaga nam postrzegać ludzi i rzeczy tak, jak widzi je Pan Bóg, jako dobre i potrzebne człowiekowi na drodze zbawienia,
  • dar rozumu pozwala nam poznawać Pana Boga i odczytywać ślady Jego działania w świecie. Pomaga on rozumieć głęboko to, co najważniejsze: życie, miłość, śmierć,
  • dar rady pomaga nam dokonywać moralnie trafnych wyborów. Dar ten pozwala nam przezwyciężać wątpliwości, gdy nie wiemy jak postąpić, by żyć zgodnie z wolą Bożą,
  • dar męstwa uzdalnia nas do przeciwstawiania się pokusom czynienia zła. Pozwala odważnie kroczyć drogą Ewangelii za Jezusem, uwalnia człowieka od lęku przed największym wrogiem – śmiercią. Daje siłę potrzebną w trudnych doświadczeniach życia, takich jak choroba, samotność, cierpienie. Dar ten pozwala nam czerpać moc z niewyczerpalnego źródła, którym jest sam Bóg,
  • dar umiejętności uzdalnia nas do tego, że patrząc na świat, potrafimy odnaleźć Boga. Z tego daru wynika umiejętność takiego życia, w którym korzystanie z dóbr tego świata jest zgodne z zamysłem Bożym,
  • dar pobożności jest zdolnością traktowania Boga jako Ojca, a ludzi jako braci i siostry. Pobożność wyraża się w życiu modlitwą, oraz w postępowaniu wobec ludzi z wrażliwością, delikatnością, serdecznością,
  • dar bojaźni bożej Jest on taką miłością do Boga, która świadoma jest własnej kruchości. Uzdalnia nas on do unikania grzechu ze względu na miłość do Boga. Dar Bojaźni Bożej prowadzi do serdecznego żalu, nawet wtedy, gdy nasze uchybienia nie są ciężkie. Wyzwala on gotowość zadośćuczynienia.

W sakramencie bierzmowania chrześcijanin zostaje powołany do odpowiedzialności za Kościół i za innych ludzi. Jest powołany do apostolstwa i odważnego wyznawania Chrystusa swoim życiem. Dlatego też bierzmowanie nazywane jest sakramentem dojrzałości chrześcijański. Sakrament bierzmowania udzielany jest zazwyczaj przez biskupa, który może delegować dowolnego prezbitera.

POTRZEBNE DOKUMENTY

Metryka chrztu,

Sakrament bierzmowania może przyjąć tylko osoba ochrzczona. Fakt chrztu zapisany jest w księgach metrykalnych parafii, w której został on dokonany. Dlatego też osoba, która chce przyjąć bierzmowanie, powinna pobrać z parafii, w której została ochrzczona, świadectwo chrztu (metrykę) i dostarczyć ją do proboszcza parafii, w której odbędzie się bierzmowanie. Jeśli bierzmowanie będzie udzielane w parafii chrztu, pobieranie metryki nie jest konieczne.

zaświadczenie o uczestnictwie w katechezie szkolnej,

w przypadku osób starszych - świadectwo ukończenie katechezy szkolnej,

dane świadka bierzmowania.

Częste pytania

W jakim wieku można przyjąć bierzmowanie?

Bierzmowanie przyjmuje się w szkole ponadpodstawowej, pod koniec roku szkolnego. W przypadku, gdyby ktoś nie przystąpił do bierzmowania w tym okresie, może to uczynić w następnych latach.

Do czego potrzebne jest bierzmowanie?

Bierzmowanie umacnia wiarę, daje łaski potrzebne do jej mężnego wyznawania, a także do życia według zasad Ewangelii. Nie jest konieczne do zbawienia, jednak umyślne nieprzyjęcie tego sakramentu naraża duszę chrześcijanina na utratę licznych Bożych darów, a pośrednio również na grzechy. Bierzmowanie muszą posiadać osoby, które chcą zawrzeć małżeństwo sakramentalne oraz rodzice chrzestni.

Kto może być świadkiem bierzmowania?

Świadek bierzmowania, to osoba, która zaświadcza przed biskupem, że kandydat jest osobą wierzącą i szczerze pragnie przyjąć umocnienie Duchem Świętym. Świadkiem powinna być osoba głębokiej wiary, odbywająca praktyki religijne, która sama przyjęła już sakramenty inicjacji chrześcijańskiej (chrzest, bierzmowanie, Komunię Świętą). Zaleca się, by świadkami byli chrzestni, ewentualnie dorosłe rodzeństwo, a więc osoby, które uczestniczyły w przekazywaniu wiary i wychowaniu religijnym kandydatów. Stanowczo odradza się, by świadkami zostawali rówieśnicy, którzy sami niewiele wcześniej przystąpili do bierzmowania.

Gdyby ktoś w ciągu swego życia nie przystąpił do bierzmowania i znalazł się w niebezpieczeństwie śmierci, czy wtedy jego bliscy powinni wzywać biskupa?

Nie. W takiej sytuacji bierzmowania może udzielić proboszcz, a nawet każdy prezbiter.

KATECHIZM KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO

1285 Sakrament bierzmowania wraz z chrztem i Eucharystią należy do „sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego”, którego jedność powinna być zachowywana. Należy zatem wyjaśniać wiernym, że przyjęcie tego sakramentu jest konieczne jako dopełnienie łaski chrztu. Istotnie, „przez sakrament bierzmowania (ochrzczeni) jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze mocniej zobowiązani są, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej”.

Bierzmowanie w ekonomii zbawienia

1286 W Starym Testamencie prorocy zapowiadali, że Duch Pana spocznie na oczekiwanym Mesjaszu ze względu na Jego zbawcze posłanie. Zstąpienie Ducha Świętego na Jezusa, kiedy Jan udzielał Mu chrztu, było znakiem, że jest On tym, który miał przyjść, że jest Mesjaszem, Synem Bożym. Jezus poczęty za sprawą Ducha Świętego urzeczywistnia całe swoje życie i całe swoje posłanie w pełnej jedności z Duchem Świętym, którego Ojciec daje Mu „z niezmierzonej obfitości” (J 3, 34).

1287 Ta pełnia Ducha nie miała pozostać jedynie udziałem Mesjasza, ale miała być udzielona całemu ludowi mesjańskiemu. Chrystus wielokrotnie obiecywał wylanie Ducha. Spełnił najpierw tę swoją obietnicę w dniu Paschy, a następnie w sposób bardziej zdumiewający w dniu Pięćdziesiątnicy. Apostołowie napełnieni Duchem Świętym zaczynają głosić „wielkie dzieła Boże” (Dz 2, 11), a Piotr oznajmia, że to wylanie Ducha jest znakiem czasów mesjańskich. Ci, którzy wówczas uwierzyli słowom Apostołów i pozwolili się ochrzcić, otrzymali z kolei dar Ducha Świętego.

1288 „Od tego czasu Apostołowie, wypełniając wolę Chrystusa, przez wkładanie rąk udzielali neofitom daru Ducha Świętego, który uzupełniał łaskę chrztu. Dlatego w Liście do Hebrajczyków wśród pierwszych elementów formacji chrześcijańskiej wymienia się naukę o chrzcie i wkładaniu rąk. To wkładanie rąk w tradycji katolickiej słusznie uznaje się za początek sakramentu bierzmowania, który w pewien sposób przedłuża w Kościele łaskę Pięćdziesiątnicy”.

1289 Bardzo wcześnie do gestu wkładania rąk dodawano namaszczenie wonną oliwą (krzyżmem), aby lepiej wyrazić dar Ducha Świętego. To namaszczenie wyjaśnia imię „chrześcijanin”, które znaczy „namaszczony” i bierze początek od imienia samego Chrystusa, „którego Bóg namaścił Duchem Świętym” (Dz 10, 38). Obrzęd namaszczenia istnieje do naszych czasów zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie. Dlatego właśnie ten sakrament nazywa się na Wschodzie chryzmacją, namaszczeniem krzyżmem lub myronem, oznaczającym „krzyżmo”. Na Zachodzie nazwa bierzmowanie (confirmatio) sugeruje, że ten sakrament utwierdza chrzest i równocześnie umacnia łaskę chrzcielną.

Znaki i obrzędy bierzmowania

1293 W obrzędzie sakramentu bierzmowania należy uwzględnić znak namaszczenia oraz to, co namaszczenie oznacza i wyciska, czyli pieczęć duchową. Namaszczenie w symbolice biblijnej i starożytnej posiada wielkie bogactwo znaczeniowe. Oliwa jest znakiem obfitości oraz radości; oczyszcza (namaszczenie przed kąpielą i po niej) i czyni elastycznym (namaszczanie atletów, zapaśników); jest znakiem uzdrowienia, ponieważ łagodzi kontuzje i rany; udziela piękna, zdrowia i siły.

1294 Całe bogactwo znaczeniowe namaszczenia oliwą można odnaleźć w życiu sakramentalnym. Namaszczenie katechumenów olejem przed chrztem oznacza oczyszczenie i umocnienie. Namaszczenie chorych wyraża uzdrowienie i pociechę; namaszczenie krzyżmem świętym po chrzcie, podczas bierzmowania i udzielania sakramentu święceń jest znakiem konsekracji. Bierzmowanie sprawia, że chrześcijanie, to znaczy ci, którzy zostali namaszczeni, uczestniczą głębiej w posłaniu Jezusa Chrystusa i w pełni Ducha Świętego, którą On posiada, aby całe ich życie wydawało „miłą Bogu wonność Chrystusa”.

1295 Przez namaszczenie bierzmowany otrzymuje „znamię”, pieczęć Ducha Świętego. Pieczęć jest symbolem osoby, znakiem jej autorytetu, znakiem posiadania przedmiotu – niegdyś w taki sposób naznaczano żołnierzy pieczęcią ich wodza, a także niewolników pieczęcią ich pana. Pieczęć potwierdza autentyczność aktu prawnego lub dokumentu, ewentualnie zapewnia jego tajność.

 

Skutki bierzmowania

1302 Jak wynika z samej celebracji, skutkiem sakramentu bierzmowania jest specjalne wylanie Ducha Świętego, jakie niegdyś stało się udziałem Apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy.

1303 Bierzmowanie przynosi zatem wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej: zakorzenia nas głębiej w Bożym synostwie, tak że możemy mówić „Abba, Ojcze!” (Rz 8,15); ściślej jednoczy nas z Chrystusem; pomnaża w nas dary Ducha Świętego; udoskonala naszą więź z Kościołem oraz udziela nam, jako prawdziwym świadkom Chrystusa, specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydzić się Krzyża.

1304 Sakramentu bierzmowania, podobnie jak chrztu, którego jest dopełnieniem, udziela się tylko jeden raz. Wyciska on w duszy niezatarte duchowe znamię, „charakter”, który jest znakiem, że Jezus Chrystus naznaczył chrześcijanina pieczęcią swego Ducha, przyoblekając go mocą z wysoka, aby był Jego świadkiem.

Kto może otrzymać sakrament bierzmowania?

1306 Każdy ochrzczony jeszcze nie bierzmowany może i powinien otrzymać sakrament bierzmowania. Skoro chrzest, bierzmowanie i Eucharystia stanowią jedność, „wierni są obowiązani przyjąć ten sakrament w odpowiednim czasie”; chociaż sakrament chrztu jest ważny i skuteczny bez bierzmowania i Eucharystii, to jednak wtajemniczenie chrześcijańskie pozostaje nie dopełnione.

1309 Przygotowanie do bierzmowania powinno mieć na celu doprowadzenie chrześcijanina do głębszego zjednoczenia z Chrystusem, do większej zażyłości z Duchem Świętym, Jego działaniem, darami i natchnieniami, aby mógł lepiej podjąć apostolską odpowiedzialność życia chrześcijańskiego. Katecheza przed bierzmowaniem powinna także starać się obudzić zmysł przynależności do Kościoła Jezusa Chrystusa, zarówno do Kościoła powszechnego, jak i wspólnoty parafialnej. Na tej ostatniej spoczywa szczególna odpowiedzialność za przygotowanie kandydatów do bierzmowania.

1310 Przyjmując bierzmowanie, trzeba być w stanie łaski. Należy przystąpić wcześniej do sakramentu pokuty, aby oczyścić się na przyjęcie daru Ducha Świętego. Bardziej intensywna modlitwa powinna przygotować na przyjęcie mocy i łaski Ducha Świętego w duchu uległości i dyspozycyjności.

1311 Przy bierzmowaniu, podobnie jak przy chrzcie, kandydaci powinni poszukiwać pomocy duchowej, wybierając sobie świadka bierzmowania. Zaleca się, żeby był nim ktoś z rodziców chrzestnych, by wyraźnie zaznaczyć jedność obu sakramentów.

Szafarz bierzmowania

1313 W obrządku łacińskim zwyczajnym szafarzem bierzmowania jest biskup. Chociaż biskup – w razie konieczności – może dać kapłanowi pozwolenie na udzielenie tego sakramentu, powinien udzielać go raczej sam, ponieważ właśnie z tego powodu celebracja bierzmowania została oddzielona w czasie od chrztu. Biskupi są następcami Apostołów; otrzymali pełnię sakramentu święceń. Udzielanie przez nich sakramentu bierzmowania wyraźnie oznacza, że jednym z jego skutków jest ściślejsze zjednoczenie bierzmowanych z Kościołem, z jego apostolskimi początkami i jego posłaniem świadczenia o Chrystusie.

 

W skrócie

1315 „Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali Apostołowie na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego” (Dz 8,14-17).

1316 Bierzmowanie udoskonala łaskę chrztu; jest ono sakramentem, który daje Ducha Świętego, aby głębiej zakorzenić nas w synostwie Bożym, ściślej wszczepić w Chrystusa, umocnić naszą więź z Kościołem, włączyć nas bardziej do jego posłania i pomóc w świadczeniu o wierze chrześcijańskiej słowem, któremu towarzyszą czyny.

1317 Bierzmowanie podobnie jak chrzest wyciska w duszy chrześcijanina duchowe znamię, czyli niezatarty charakter. Dlatego ten sakrament można przyjąć tylko raz w życiu.

1318 Na Wschodzie sakramentu bierzmowania udziela się bezpośrednio po chrzcie, a po nim następuje uczestnictwo w Eucharystii. Ta tradycja uwypukla jedność trzech sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. W Kościele łacińskim udziela się bierzmowania po osiągnięciu „wieku używania rozumu”. Jego udzielanie jest zazwyczaj zarezerwowane dla biskupa, aby wskazać w ten sposób, że bierzmowanie umacnia więź z Kościołem.

1319 Kandydat do bierzmowania, który osiągnął wiek używania rozumu, powinien złożyć wyznanie wiary, być w stanie łaski i mieć intencję przyjęcia tego sakramentu. Powinien też być przygotowany do podjęcia zadania ucznia i świadka Chrystusa we wspólnocie Kościoła oraz w sprawach doczesnych.

1320 Istotnym obrzędem bierzmowania jest namaszczenie krzyżmem świętym czoła ochrzczonego (na Wschodzie także innych części ciała) wraz z włożeniem ręki przez szafarza i słowami: „Accipe signaculum doni Spiritus Sancti” – „Przyjmij znamię daru Ducha Świętego” w obrządku rzymskim, a w obrządku bizantyjskim: „Pieczęć daru Ducha Świętego”.

1321 Jeśli bierzmowanie nie jest celebrowane razem z sakramentem chrztu, jego więź z chrztem zostaje wyrażona między innymi przez odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych. Celebracja bierzmowania podczas Eucharystii sprzyja podkreśleniu jedności sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego.

PODZIEL SIĘ.!

Facebook
Twitter
Email
Drukuj