W Kościele istnieje bardzo wielka różnorodność nabożeństw i modlitw. Każde z nich ustępuje jednak co do wartości Mszy świętej. W Eucharystii bowiem uobecnia się jedyna ofiara Chrystusa – Jezus umiera za nas, spłacając dług naszych grzechów, i przywraca nam nowe życie. Jest to więc źródło, z którego wypływają wszystkie łaski. Ofiarowanie Mszy świętej w jakiejś intencji to bez wątpienia największy dar duchowy, jakim możemy kogokolwiek obdarzyć.

Ofiarowanie Mszy świętej w jakiejś intencji to bez wątpienia największy dar duchowy, jakim możemy kogokolwiek obdarzyć.

Intencję Mszy Świętej można zamówić w każdej godziwej intencji.

Przykłady:

• Za zmarłych – np. + Za NN  i zmarłych z rodziny. W Mszach, z okazji rocznicy śmierci, można dodać rocznicę np. + Za NN w 1. rocznicę śmierci.
• W intencji dziękczynnej, za otrzymaną łaskę, np.: zdrowia, ocalenia z trudnej sytuacji życiowej, przeżyte lata, w rocznicę urodzin, w dniu 18. urodzin, w rocznicę zawarcia sakramentu małżeństwa, za życie, szczęśliwe rozwiązanie, pracę, udaną daleką podróż itd. Intencje dziękczynne mogą być podyktowane po prostu pomyślną sytuacją życiową. Najczęściej łączy się je z prośbą o dalsze łaski i błogosławieństwo Boże, o Opatrzność Bożą na dalsze lata życia osobistego, rodzinnego, małżeńskiego.
• W intencji błagalnej np.:
  • O zdrowie, potrzebne łaski i błogosławieństwo Boże w życiu.
  • O szczęśliwą operację i powrót do pełni sił i zdrowia [można dodać: za wstawiennictwem Matki Bożej Lipskiej lub Św. Jana Pawła II, lub św. Faustyny Kowalskiej lub innego świętego].
  • O wypełnienie się woli Bożej w życiu NN, lub w intencji wiadomej Panu Bogu [gdy nie chcemy, aby wprost wymieniać naszej intencji albo jest ona długa i skomplikowana]
  • O szczęśliwe rozwiązanie [w znaczeniu: szczęśliwy poród], ale też rozwiązanie jakiejś trudnej sprawy;
  • O dar macierzyństwa i ojcostwa [dar rodzicielstwa] dla NN;
  • O dary i łaski Ducha Świętego dla NN; [dla swoich dzieci] i wzrost w mądrości u Boga i u ludzi;
  • O rozeznanie powołania;
  • O dar pojednania i przebaczenia w rodzinie;
  • O wyzwolenie z nałogu […];
  • O dobrą pracę i środki do życia;
  • O łaskę dobrej śmierci [za wstawiennictwem św. Józefa Patrona umierających];
  • O ulgę w cierpieniu i umocnienie w słabościach;
  • O odnowienie w miłości, wierności i zgodzie małżeńskiej;

• W intencjach ogólnych – za Kościół, o powołania, za Ojczyznę, o pokój, za wszystkie rodziny.

Zaproponowane intencje nie wyczerpują wszystkich okoliczności naszego życia, ale mogą być pewną podpowiedzią, że praktycznie zawsze możemy Bogu dziękować i Go prosić. Intencje dziękczynne i błagalne można łączyć i dostosować do swojej sytuacji, w której chcemy powierzyć się Bożej Opatrzności i pokornie prosząc o wypełnienie się woli Boga. On zawsze daje nam to, co najbardziej konieczne i niezbędne dla naszego zbawienia. Mszy św. nie traktujemy magicznie, ale starajmy się w nią włączyć przez pełne uczestnictwo z przyjęciem Komunii św., a stanie się dla nas i naszych bliskich, których polecać będziemy, jeszcze owocniejsza i obfitsza w trwałe skutki łask Bożych.

W Ewangelii wg św. Łukasza mamy pięknie opisaną scenę, w której pewien setnik prosi starszyznę żydowską o wstawiennictwo u Jezusa. Zależy mu, aby poprosili Go o łaskę powrotu do zdrowia dla swojego sługi. Jezus wysłuchuje tych próśb, udaje się w drogę do domu owego setnika i cała historia – w skrócie – kończy się uzdrowieniem sługi. Cała ta scena ukazuje jak wielką moc posiada wstawiennictwo innych, a czymś takim jest właśnie modlitwa.

Katechizm Kościoła Katolickiego w punkcie 1367 uczy: „Ofiara Chrystusa i ofiara Eucharystii są jedną ofiarą. Jedna i ta sama jest bowiem Hostia, ten sam ofiarujący – obecnie przez posługę kapłanów – który wówczas ofiarował siebie na krzyżu, a tylko sposób ofiarowania jest inny… A skoro w tej Boskiej ofierze, dokonującej się we Mszy świętej, jest obecny i w sposób bezkrwawy ofiarowany ten sam Chrystus, który na ołtarzu krzyża ofiarował samego siebie w sposób krwawy, ofiara ta jest naprawdę przebłagalna”.