Chociaż Kościół nawołuje do wzmożenia wszystkich trzech dyscyplin chrześcijańskich – modlitwy, postu i jałmużny – to właśnie post kojarzy się większości z Wielkim Postem, dlatego należy o nim powiedzieć słowo. Tylko nie zaniedbuj pozostałych dwóch.

Istnieje wiele powodów, aby pościć, a przy odrobinie zastanowienia mógłbyś wymyślić tak wiele, jak ja. Ludzie poszczą z powodów zdrowotnych (np. gdy poziom cholesterolu jest zbyt wysoki), z powodów medycznych (np. przed badaniem krwi) lub z powodu próżności (jak zachęcają czasopisma). Ale post liturgiczny jest inny. Powód tego jest podany w Piśmie Świętym: „Nie samym chlebem żyje człowiek”. Jezus wyrecytował ten fragment z Księgi Powtórzonego Prawa 8 podczas postu na pustyni. W każdym rodzaju dyscypliny odkrywamy, że musimy odmówić sobie dóbr tymczasowych dla większego celu. Sportowiec rezygnuje z deserów, aby nabrać formy. W przypadku liturgii odmawiamy sobie dóbr doczesnych dla wiecznego celu. W chlebie nie ma nic złego, ale kuszony, by zamienić kamienie w chleb, Jezus odpowiedział, że istnieje dobro wyższe. Ograniczamy to, co jemy podczas Wielkiego Postu, aby pamiętać o tym wyższym dobru. Głównym celem postu jest uświadomienie nam naszej zależności od Boga.

Post jest centralną częścią Wielkiego Postu. Mamy jeść mniej i odmawiać sobie luksusów. Mamy wyrzec się nawet dobrych rzeczy – śmietany, mięsa, słodyczy – bo dążymy do zbliżenia się do Boga. Nawet osoby niebędące katolikami są świadome tradycji „zrezygnowania” z czegoś w tym okresie. Ale musimy zrozumieć, o co chodzi w poście i pokucie:

„Wydaje się, że w naszych czasach post stracił coś ze swojego duchowego znaczenia i nabrał, w kulturze charakteryzującej się poszukiwaniem dobrobytu materialnego, wartości terapeutycznej w trosce o własne ciało. Post z pewnością przynosi korzyści fizyczne, ale dla wierzących jest przede wszystkim „terapią” mającą na celu uzdrowienie wszystkiego, co przeszkadza im w podporządkowaniu się woli Bożej”. ( Papież Benedykt XVI , 2009)

Sam Jezus pościł i pokazał nam, że jest to sposób na pokonanie zła, a także bardzo zbliżenie się do Boga. Jest to pomoc w modlitwie i nagana dla szatana.

„Ewangelie mówią o czasie samotności Jezusa na pustyni zaraz po chrzcie Jana. Wyprowadzony przez Ducha na pustynię, Jezus pozostaje tam przez czterdzieści dni bez jedzenia; żyje wśród dzikich zwierząt, a aniołowie mu służą. Pod koniec tego czasu szatan kusi go trzykrotnie, starając się naruszyć jego synowskie podejście do Boga. Jezus odrzuca te ataki, które rekapitulują pokusy Adama w raju i Izraelitów na pustyni, a diabeł opuszcza go „aż do stosownego czasu”.