Radość jest naturalną potrzebą człowieka. Przeżywamy ją, gdy czujemy się szczęśliwi. Największym, niewyczerpanym źródłem radości jest obecność Boga. Możliwość spotkania Go. Jego bliskość, troska, dialog, czułość ojcowska i miłość, która nadaje blask naszym dniom. Bóg jest blisko.

Radości ziemskie są ulotne. Równie szybko przemijają, jak rodzą się w sercu. Izajasz mówi o najgłębszym źródle nieprzemijającej radości. Jest nim zbawcze działanie Boga. Świadomość, że nie jest się skazanym na samotność. Tam, gdzie jest Bóg, człowiek czuje się bezpiecznie. Jego serce wypełnia pokój, radość, poczucie tego, że jest się potrzebnym i kochanym (pierwsze czytanie).
Do radości wzywa chrześcijan św. Paweł. Jako sposób jej pielęgnowania wskazuje modlitwę. Wraz z troską o prawość sumienia pozwala ona człowiekowi nigdy nie utracić radości. Tam gdzie jest żywa komunia z Bogiem, tam rodzi się radość i pokój serca (drugie czytanie).
Ewangelia ukazuje wypełnienie się proroctw. To kolejny powód do radości. Bóg jest i działa na rzecz swego ludu. Przez Jana Chrzciciela wzywa do prostowania ludzkich dróg. Przyszedł on, by objawić ludziom światłość Bożą i wskazać konkretne sposoby jej przyjęcia. To swoisty paradoks: nawrócenie, które uważane jest niekiedy za coś trudnego i wymagającego, staje się powodem radości (Ewangelia).
Przeżywając radość z bliskości świąt Bożego Narodzenia, nie zmarnujmy pozostałego czasu Adwentu. Zintensyfikujmy duchowe przygotowania do przyjęcia Chrystusa, a wtedy nasza radość świąteczna będzie pełna i trwała.