Pierwotnie dni te nosiły nazwę: post miesiąca czwartego, siódmego, dziesiątego. Od VIII w. przyjęła się nazwa „Dni Kwartalne”. Wyraźne świadectwa o świętowaniu tych dni daje pap. Leon Wielki (~ 461), chociaż istnieje hipotetyczne twierdzenie J. Janiniego, że wprowadził je w Rzymie pap. Syryciusz w 394 r., skąd dalej przejęła je w VIII w. Galia, na przełomie VII i VIII w. Wielka Brytania, w XI w. Hiszpania, w XII w. Mediolan. Nie przyjął ich Kościół wschodni.
Dni te winny być dostosowane do różnych krajów i ludów. Teksty mszalne należy wybierać z zestawu Mszy w różnych potrzebach, zgodnie z charakterem danych dni (ONRLK 45 i 46).
Kalendarz dla diecezji polskich przewiduje następujące Okresowe Dni Modlitw:
- w trzecim tygodniu Adwentu – o życie chrześcijańskie rodzin;
- od środy popielcowej do I Niedzieli Wielkiego Postu – o ducha pokuty;
- w czwartym tygodniu Wielkanocy – o powołania do służby w Kościele;
- od VI niedzieli Wielkanocy do środy przed uroczystością Wniebowstąpienia – o urodzaje.
O życie chrześcijańskie rodzin
Ojciec Święty nieustannie wzywał do modlitwy; by była to modlitwa rodziny, za rodziny i z rodzinami. Przypominał nam przy tym słowa samego Chrystusa:
“Gdzie są dwaj, albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20). Rodzina winna być świątynią – domem modlitwy: modlitwy prostej, serdecznej, przepojonej codziennym trudem. Takiej, “która staje się życiem, aby całe życie stało się modlitwą”.
“Módlmy się dzisiaj – zachęcał Papież – o tę jedność w naszych rodzinach, jaka rodzi się z modlitwy. Prośmy o to, ażeby rodziny chrześcijańskie się modliły – aby wiele się modliły. To pierwszy warunek spełnienia zadań, jakie stawia wobec nich Chrystus i Kościół”.
Modlitwa służy bowiem ugruntowaniu rodziny. Przyczynia się do tego, że rodzina staje się silna Bogiem. Z modlitwy płynie również wewnętrzna moc, która jednoczy rodziny w miłości.