1. Króluj nam Chryste, zawsze i wszędzie,
to nasze rycerskie hasło.
Ono nas zawsze prowadzić będzie
I świecić jak słońce jasno.

2. Naprzód przebojem młodzi rycerze,
Do walki z grzechem swej duszy.
Wodzem nam Jezus w hostii ukryty,
Z nim w bój nasz zastęp wyruszy.

3. Pójdziemy naprzód, naprzód radośnie,
Podnosząc w górę swe czoła.
Przed nami życie rozkwita w wiośnie,
Odważnie, bo Jezus woła.

• Święty Dominik Savio – patron młodzieży, który w młodym wieku oddał swoje życie Bogu. Jego przykład pobożności i oddania jest inspiracją dla ministrantów, którzy pragną służyć Panu Jezusowi od najmłodszych lat.

• Święty Stanisław Kostka – patron młodzieży katolickiej, który mimo trudności i przeciwności losu, wiernie podążał za powołaniem do służby Bogu. Jego życie jest przykładem wiary i oddania w młodym wieku.

• Święty Alojzy Gonzaga – młody święty, który oddał swoje życie w służbie Bogu i kościołowi. Jest patronem ministrantów, którzy pragną pełnić swoją rolę z pełnym oddaniem i w pokorze.

• Święty Jan Berchmans – patron ministrantów, który poświęcił się modlitwie i służbie liturgicznej. Jego przykład pobożności jest wzorem do naśladowania dla młodych chłopców w służbie przy ołtarzu.

• Święty Tarsycjusz – patron ministrantów, męczennik, który zginął broniąc Eucharystii. Jego życie i śmierć przypominają, jak ważna jest oddana służba Panu w każdym momencie życia.

1. Przybycie przed liturgią: Ministranci powinni przyjść do kościoła przynajmniej 15 minut przed rozpoczęciem Mszy Świętej lub nabożeństwa. Czas ten należy przeznaczyć na modlitwę, duchowe przygotowanie się do liturgii oraz ubranie się i przygotowanie niezbędnych rzeczy, w tym pomoc w ubraniu celebransa.

2. Pokłon przed tabernakulum: Po przybyciu do kościoła należy udać się przed tabernakulum i oddać pokłon Chrystusowi. Wejście do kościoła powinno odbywać się głównym wejściem, a jeśli ktoś wchodzi przez zakrystię, nie przyklęka w kąciku, lecz kieruje się bezpośrednio do ołtarza.

3. Zaangażowanie w liturgię: Posługa ministranta nie powinna ograniczać się tylko do wykonywania powierzonych czynności. Celem jest pełne, świadome i owocne uczestnictwo w obrzędach liturgicznych, które mają prowadzić do głębszego włączenia się w Eucharystię.

4. Postawa w liturgii: Ministranci nie powinni traktować swojej roli jako występu, lecz jako posługi. Ważniejsze jest przekazywanie treści liturgicznych, niż skupianie się na sobie.

5. Udział w procesji i liturgii: Członkowie Liturgicznej Służby Ołtarza biorą udział w procesji wejścia i uczestniczą w całej liturgii, pozostając na swoich miejscach. Do zakrystii wychodzą tylko w razie konieczności.

6. Dokładność w wykonaniu czynności: Ministranci wykonują swoje zadania w odpowiednim czasie, bez pośpiechu i nigdy przed zakończeniem poprzedzającej czynności.

7. Komunia Święta: Ministranci przystępują do Komunii Świętej jako pierwsi, przed pozostałymi wiernymi.

8. Wzór dla innych: Ministranci swoim zachowaniem i postawą powinni dawać wiernym przykład pełnego i właściwego uczestnictwa w Eucharystii.

1. Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swoje obowiązki.
2. Ministrant służy Chrystusowi w ludziach.
3. Ministrant zwalcza swoje wady i pracuje nad swoim charakterem.
4. Ministrant rozwija w sobie życie Boże.
5. Ministrant poznaje liturgię i żyje nią.
6. Ministrant wznosi wszędzie prawdziwą radość.
7. Ministrant przeżywa Boga w przyrodzie.
8. Ministrant zdobywa kolegów w pracy i zabawie dla Chrystusa.
9. Ministrant jest pilny i sumienny w nauce i pracy zawodowej.
10. Ministrant modli się za Ojczyznę i służy jej rzetelną pracą.

• Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swoje obowiązki.
• Ministrant służy Chrystusowi w ludziach.
• Ministrant zwalcza swoje wady i pracuje nad swoim charakterem.
• Ministrant rozwija w sobie życie Boże.
• Ministrant poznaje liturgię i żyje nią.
• Ministrant wznosi wszędzie prawdziwą radość.
• Ministrant przeżywa Boga w przyrodzie.
• Ministrant zdobywa kolegów w pracy i zabawie dla Chrystusa.
• Ministrant jest pilny i sumienny w nauce i pracy zawodowej.
• Ministrant modli się za Ojczyznę i służy jej rzetelną pracą.

• Reguła I – Czytanie Słowa Bożego jest jedną z wielu posług i funkcji liturgicznych, jakie powierza się wiernym i dzięki którym żyje wspólnota wierzących.
• Reguła II – To, czego sami nie zrozumieliśmy, nie można odczytywać innym. Dlatego do czytanego tekstu trzeba się gruntownie przygotować.
• Reguła III – Ten, kto tylko po cichu, pobieżnie oczyma przeczytał to, co chciał przygotować, z pewnością zawiedzie w kościele. Dopiero wówczas, gdy czyta się głośno, zauważyć można ukryte bogactwo tekstu biblijnego – jego piękno i moc.
• Reguła IV – Przygotowanie tekstu biblijnego do czytania rozpoczyna się od podzielenia go na pewne części. W ten sposób uzyskujemy dobrą orientację i pewność, że właściwie go zrozu­mieliśmy.
• Reguła V – Przecinek nie jest zawsze jednoznacznym znakiem przestankowym. Niekiedy trzeba go przeczytać szybko, jakby przeoczyć, a czasami należy go potraktować tak poważnie, jak kropkę albo średnik.
• Reguła VI – Również przy dwukropku oraz cudzysłowie przeważnie nie należy się dłużej zatrzymywać, jeśli pragniemy czytać tekst tak, jak się mówi.
• Reguła VII – Znalezienie właściwego akcentu nie jest sprawą szczęścia, lecz przede wszystkim kwestią właściwego przygotowania. Przeważnie akcentuje się zbyt wiele wyrazów, gdy tymczasem w każdej części zdania, która posiada swój własny sens, wolno zaakcentować mocniej tylko jedno słowo.
• Reguła VIII – Akcent bardzo rzadko leży na przymiotnikach, przeczeniach i na końcu zdania. W modlitwie powszechnej należy unikać także nużącego akcentowania czasowników.
• Reguła IX – Podczas czytania musi być zachowana także melodyka zdania. Razem z akcentem i odpowiednim tempem, nadaje ona czytanym zdaniom koloryt i dźwięk.
• Reguła X – Słucha się nie tylko uszami, lecz również oczami. Dlatego lektor, wypełniając swoją posługę, winien zwracać szczególną uwagę na sposób chodzenia, stania, układ rąk styl ubioru oraz na stosunek do samej księgi Pisma Świętego, którego słowo będzie proklamował.
• Reguła XI – Nasz oddech jest strumieniem, który unosi słowa. Spokojny, cichy oddech czyni lektora spokojnym i opanowanym, a to udziela się także słuchaczom. Tempo mówienia i pauzy regulują się wtedy jakby same.
• Reguła XII – Zanim lektor rozpocznie czytanie, postępuje tak, jak wytrawny dziennikarz telewizyjny – spogląda na zgromadzonych słuchaczy. Natomiast każdą nową myśl zaczyna od krótkiej przerwy. W ten sposób nawiązuje kontakt ze słuchaczami.
• Reguła XIII – Najbardziej przyjemnym dla słuchających jest takie czytanie, gdy lektor wypełniając swoją funkcję mówi i śpiewa głosem piersiowym, to znaczy, gdy rozpoczyna naturalną głęboką tonacją głosu i podobnie też kończy.
• Reguła XIV – Staranna wymowa ułatwia słuchaczom zrozumienie i przyjęcie tekstu oraz sprawia wrażenie, że lektor bierze go na serio i poważnie traktuje funkcję, którą wypełnia. Z drugiej strony, wymowa nie może posiadać żadnego zakłócającego obciążenia; powinna być wolna od wszelkiej sztuczności i zmanierowania; nie może też być zniekształcona przez gwarowe naleciałości i błędy.
• Reguła XV – Korzystanie z mikrofonu i aparatury nagłaśniającej również wymaga pewnych umiejętności, których trzeba się nauczyć. Ta bardzo wrażliwa i czuła aparatura techniczna musi być używana rozsądnie i z wielką delikatnością. W przeciwnym wypadku bardziej przeszkadza niż pomaga.