Św. Grzegorz urodził się w 540 r. w Rzymie w rodzinie patrycjuszy. Jego rodzicami byli św. Gordian i św. Sylwia, a także inne osoby z jego rodziny czczone są jako święci. Otrzymał doskonałe wykształcenie i szybko zrobił karierę państwową – w wieku 30 lat został prefektem Rzymu. Niespodziewanie jednak porzucił to stanowisko, oddając swój pałac na wzgórzu Celio benedyktynom i sam wstępując do zakonu. Wkrótce założył kolejne klasztory, poświęcając się modlitwie i pokucie.

W 579 r. został wysłany do Konstantynopola jako przedstawiciel papieża, gdzie przez kilka lat zdobywał doświadczenie dyplomatyczne. Po powrocie do Rzymu pełnił funkcję opata i sekretarza papieskiego. Gdy w 590 r. zmarł papież Pelagiusz II, duchowieństwo i lud wybrali Grzegorza jego następcą. Początkowo nie chciał przyjąć wyboru, jednak 3 września 590 r. został konsekrowany na biskupa Rzymu.

Jako papież sprawował urząd przez 15 lat. Przyjął pokorny tytuł „servus servorum Dei” – sługa sług Bożych. Zreformował administrację kościelną i troszczył się o ubogich. Zasłynął jako gorliwy kaznodzieja i pasterz, a jego działalność misyjna obejmowała m.in. wysłanie św. Augustyna do Anglii, co zaowocowało chrystianizacją tego kraju. Z jego imieniem wiąże się także rozwój chorału gregoriańskiego oraz zwyczaj odprawiania 30 Mszy św. za zmarłych, zwanych „gregoriańskimi”. Pozostawił po sobie cenne dzieła: Regułę pasterską, Dialogi, liczne homilie i ponad 800 listów.

Św. Grzegorz zmarł 12 marca 604 r., a jego ciało spoczywa w bazylice św. Piotra na Watykanie. Zaliczany jest do czterech wielkich doktorów Kościoła Zachodniego i otrzymał przydomek „Wielki”.

W ikonografii św. Grzegorz Wielki ukazywany jest jako starszy papież w stroju pontyfikalnym, z tiarą lub pastorałem. Często przedstawiany jest podczas pisania dzieł, z gołębicą – symbolem Ducha Świętego – szepczącą mu do ucha. Jego atrybutami są m.in.: księga, krzyż pontyfikalny, anioł, model kościoła, zwój lub trzy krwawiące hostie.