Św. Jan urodził się ok. 349 r. w Antiochii w zamożnej rodzinie. Wcześnie stracił ojca, a wychowaniem zajął się jego matka, która zapewniła mu wszechstronne wykształcenie. Ochrzcił się dopiero w wieku 20 lat – decyzja ta całkowicie odmieniła jego życie. Po krótkim okresie życia ascetycznego na pustkowiu powrócił do Antiochii, gdzie został diakonem (381 r.) i kapłanem (385 r.).

Zasłynął jako kaznodzieja – tłumy przychodziły słuchać jego Mów wielkopostnych, w których łączył surową krytykę grzechu z głęboką troską o ludzi. W 397 r. został wybrany na patriarchę Konstantynopola. Jako biskup prowadził życie proste, troszczył się o biednych, budował hospicja i przytułki, a duchowieństwo wzywał do reformy życia. Odważnie piętnował nadużycia, także na dworze cesarskim, co przyniosło mu wielu wrogów. Dwukrotnie skazywano go na wygnanie. Zmarł na zesłaniu w Comanie nad Morzem Czarnym, 14 września 407 r., ze słowami „Chwała Bogu za wszystko” na ustach.

Św. Jan pozostawił po sobie bogatą spuściznę: pisma teologiczne, homilie, komentarze biblijne, traktaty oraz słynną „Boska Liturgię św. Jana Chryzostoma”, do dziś celebrowaną w Kościołach wschodnich. Należy do czterech wielkich doktorów Kościoła wschodniego, a papież Pius V w 1568 r. ogłosił go doktorem Kościoła.

W sztuce wschodniej przedstawiany jest jako patriarcha w bogatym ornacie bizantyjskim, z krótką brodą i wysokim czołem, z Ewangeliarzem w dłoni i ręką uniesioną w geście błogosławieństwa. Często pojawia się na ikonach obok św. Bazylego Wielkiego i św. Grzegorza z Nazjanzu. W sztuce zachodniej jego atrybutami są: księga, pióro, osioł (symbol pokory).