wprowadzenie
Na XXIX Niedzielę Zwykłą Słowo Boże zaprasza nas do wytrwałej modlitwy i ufności w moc Boga, który nigdy nie opuszcza swoich wiernych. W pierwszym czytaniu (Wj 17, 8-13) Izrael walczy z Amalekitami, a zwycięstwo przychodzi wtedy, gdy Mojżesz modli się z uniesionymi rękami. Gdy brakuje mu sił, wspierają go Aaron i Chur – obraz wspólnoty, w której modlitwa jednych umacnia drugich. Psalm responsoryjny (Ps 121) przypomina, że nasza pomoc pochodzi od Pana, Stwórcy nieba i ziemi, który czuwa nad nami we dnie i w nocy, chroniąc od wszelkiego zła. W drugim czytaniu (2 Tm 3, 14 – 4, 2) św. Paweł zachęca do wierności Bożemu słowu – do czerpania z Pisma Świętego mądrości i siły potrzebnej do życia w wierze. Każde słowo Boga jest „pożyteczne do nauczania, przekonywania, prostowania i wychowywania w sprawiedliwości”. W Ewangelii (Łk 18, 1-8) Jezus opowiada przypowieść o wdowie, która nie ustaje w prośbach i przez swoją wytrwałość uzyskuje sprawiedliwość od sędziego. Chrystus uczy nas, że Bóg nie pozostaje obojętny na modlitwę swoich dzieci – On słucha, choć czasem każe czekać, by nasza wiara mogła się umocnić. Wytrwała modlitwa to nie powtarzanie słów, ale trwanie w relacji z Ojcem, który zna nasze serce.
Czy potrafię wytrwale się modlić, nawet wtedy, gdy nie widzę od razu owoców? Czy wierzę, że Bóg naprawdę działa w ciszy i czasie oczekiwania?
liturgia słowa bożego
PIERWSZE CZYTANIE (Wj 17, 8-13)
Mojżesz wyprasza zwycięstwo nad Amalekitami
Czytanie z Księgi Wyjścia
Amalekici przybyli, aby walczyć z Izraelitami w Refidim. Mojżesz powiedział wtedy do Jozuego: «Wybierz sobie mężów i wyrusz z nimi do walki z Amalekitami. Ja jutro stanę na szczycie góry z laską Bożą w ręku». Jozue spełnił polecenie Mojżesza i wyruszył do walki z Amalekitami. Mojżesz, Aaron i Chur wyszli na szczyt góry.
Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę. Gdy zaś ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita. Gdy zdrętwiały Mojżeszowi ręce, wzięli kamień i położyli pod niego, i usiadł na nim. Aaron zaś i Chur podparli jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób aż do zachodu słońca były ręce jego stale wzniesione wysoko. I tak pokonał Jozue Amaleka i jego lud ostrzem miecza.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 121 (120), 1b-2. 3-4. 5-6. 7-8)
Refren: Naszą pomocą jest Zbawiciel świata.
Wznoszę swe oczy ku górom: *
skąd nadejść ma dla mnie pomoc?
Pomoc moja od Pana, *
który stworzył niebo i ziemię.
Refren: Naszą pomocą jest Zbawiciel świata.
On nie pozwoli, by potknęła się twa noga, *
ani się nie zdrzemnie Ten, który ciebie strzeże.
Nie zdrzemnie się ani nie zaśnie *
Ten, który czuwa nad Izraelem.
Refren: Naszą pomocą jest Zbawiciel świata.
Pan ciebie strzeże, †
jest cieniem nad tobą, *
stoi po twojej prawicy.
We dnie nie porazi cię słońce *
ani księżyc wśród nocy.
Refren: Naszą pomocą jest Zbawiciel świata.
Pan cię uchroni od zła wszelkiego, *
ochroni twoją duszę.
Pan będzie czuwał nad twoim wyjściem i powrotem, *
teraz i po wszystkie czasy.
Refren: Naszą pomocą jest Zbawiciel świata.
DRUGIE CZYTANIE (2 Tm 3, 14 – 4, 2)
Wszelkie Pismo natchnione jest pożyteczne do kształcenia w sprawiedliwości
Czytanie z Drugiego Listu Świętego Pawła Apostoła do Tymoteusza
Najmilszy:
Trwaj w tym, czego się nauczyłeś i co ci powierzono, bo wiesz, od kogo się nauczyłeś. Od lat bowiem niemowlęcych znasz Pisma święte, które mogą cię nauczyć mądrości wiodącej ku zbawieniu przez wiarę w Chrystusie Jezusie.
Wszelkie Pismo jest przez Boga natchnione i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do wychowania w sprawiedliwości – aby człowiek Boży był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu.
Zaklinam cię na Boga i Chrystusa Jezusa, który będzie sądził żywych i umarłych, oraz na Jego pojawienie się i na Jego królestwo: głoś naukę, nastawaj w porę i nie w porę, wykazuj błąd, napominaj, podnoś na duchu z całą cierpliwością w każdym nauczaniu.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. Hbr 4, 12)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Żywe jest słowo Boże i skuteczne,
zdolne osądzić pragnienia i myśli serca.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
✠ EWANGELIA (Łk 18, 1-8)
Wytrwałość w modlitwie
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Jezus opowiedział swoim uczniom przypowieść o tym, że zawsze powinni się modlić i nie ustawać: «W pewnym mieście żył sędzia, który Boga się nie bał i nie liczył się z ludźmi.
W tym samym mieście żyła wdowa, która przychodziła do niego z prośbą: „Obroń mnie przed moim przeciwnikiem!” Przez pewien czas nie chciał; lecz potem rzekł do siebie: „Chociaż Boga się nie boję ani z ludźmi się nie liczę, to jednak, ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, żeby nie nachodziła mnie bez końca i nie zadręczała mnie”».
I Pan dodał: «Słuchajcie, co mówi ten niesprawiedliwy sędzia. A Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie? Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę. Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?»
Oto słowo Pańskie.
mówią wielcy
„Modlitwa nie zmienia Boga, ale zmienia człowieka – jego serce staje się zdolne przyjąć Jego wolę.”
ks. Janusz Pasierb
Kolor szat liturgicznych
Kolekta z mszy
Wszechmogący, wieczny Boże, spraw, aby nasza wola była zawsze Tobie oddana * i abyśmy szczerym sercem służyli Twojemu majestatowi. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
KOLEKTA – (łac. collere – zbierać razem, tzw. modlitwa dnia, oracja) znajduje się w brewiarzu i w formularzu Mszy Świętej. Po wezwaniu „Módlmy się” następuje chwila ciszy, aby uczestnicy liturgii uświadomili sobie, że stoją w obecności Boga i wypowiedzieli w modlitwie osobistej swoje prośby. Następnie przewodniczący liturgii recytuje lub śpiewa kolektę, która wyraża charakter obchodu liturgicznego (nawiązuje treścią do uroczystości lub wspomnienia świętego patrona) i prośby wspólnoty do Boga. Kolekta kończy się konkluzją trynitarną w następujący sposób: „Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków”. Lud, łącząc się z prośbą i wyrażając na nią zgodę, przez aklamację Amen sprawia, że staje się ona jego modlitwą.
liturgiczne obchody tygodnia
Podziel się treścią :