W sanktuarium Matki Bożej Lipskiej w Lipach, w wieczór pełen modlitwy i skupienia, rozpoczął się tegoroczny cykl Nabożeństw Fatimskich, które od lat ściągają wiernych z  dekanatu lubawskiego i okolicznych parafii. Choć tego dnia niebo zasnuły chmury, a deszcz delikatnie spływał po dachach kościoła, serca obecnych rozświetlało inne światło – to, które przyszło do świata 13 maja 1917 roku w Fatimie.

Uroczystość rozpoczęła się o godz. 19:30 uroczystą Eucharystią koncelebrowaną. Liturgii przewodniczył i homilię wygłosił ks. Paweł Śliwiński, który w swoim słowie z mocą przypomniał, że orędzie Maryi jest wciąż aktualne – to wezwanie do pokuty, modlitwy i przemiany serca. Koncelebransami byli ks. Zdzisław Licznerski oraz ks. Andrzej Jankowski, proboszcz parafii w Złotowie.

Po Mszy Świętej, mimo niesprzyjającej pogody, wierni pozostali na dalszą część modlitwy. Różaniec fatimski, zwykle odmawiany w procesji wokół sanktuarium, tym razem został odprawiony wewnątrz świątyni. Nikt jednak nie miał wątpliwości – nawet deszcz nie był w stanie ugasić płomienia wiary i ufności, z jaką zebrani odpowiadali na wezwanie Maryi.

Wśród zgromadzonych znaleźli się nie tylko parafianie z Lubawy i Lip, ale także pielgrzymi z dekanatu lubawskiego oraz siostry zakonne. Ich obecność i wspólna modlitwa były wyrazem jedności, jaką przynosi modlitwa różańcowa – modlitwa prosta, a zarazem potężna, która potrafi przemieniać ludzkie serca.

Tradycja nabożeństw fatimskich w Lipach trwa już kilkanaście lat. Została zapoczątkowana przez ks. Marka Rengiela, ówczesnego wikariusza parafii św. Anny w Lubawie, dziś proboszcza parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Siemoniu. To dzięki jego sercu otwartemu na Maryję i natchnieniom Ducha Świętego, wierni w Lipach mogą przeżywać fatimskie wieczory, które na stałe wpisały się w duchowy rytm tej ziemi.

MAJ 1917 – CHWILA, KTÓRA ODMIENIŁA ŚWIAT

13 maja 1917 roku, na pastwisku w portugalskiej Fatimie, pośród zwykłego dnia i zabawy trójki dzieci, wydarzyło się coś, co nie sposób objąć ludzkim rozumem. Dziesięcioletnia Łucja, dziewięcioletni Franciszek i siedmioletnia Hiacynta zauważyli błysk światła – sądzili, że nadchodzi burza. Chcieli uciec z owcami w bezpieczne miejsce. Ale to nie był zwykły błysk.

Nad niewielkim dębem skalnym ukazała się im postać niewiasty – cała w bieli, jaśniejąca światłem, które przewyższało blask słońca. Światło to jednak nie raziło – przenikało ich dusze pokojem, czułością i tajemnicą. Tak zaczęła się niezwykła rozmowa Nieba z ziemią. Matka Boża przemówiła łagodnym głosem:  „Przyszłam was prosić, abyście tu przychodzili przez 6 kolejnych miesięcy, dnia 13 o tej samej godzinie…”

To nie był przypadek. Bóg wybrał dzień, miejsce i dzieci – proste, ufne, czyste sercem. Maryja nie powiedziała od razu, kim jest. Powiedziała tylko, że przyjdzie jeszcze. To zaproszenie do wiary – takiej, która nie żąda znaków od razu, ale która słucha i trwa. Wśród Jej słów było jedno wezwanie, które powtarzała z wielką mocą: „Odmawiajcie codziennie różaniec, aby uprosić pokój dla świata i koniec wojny.”

To była modlitwa nie tyle dla dzieci, co dla całego świata. I choć tamtego dnia nikt poza nimi nie słyszał tego głosu – echo tej prośby brzmi do dziś. W czasach niepokoju, lęku, zagubienia – Maryja przypomina: różaniec ma moc, bo wypływa z serca, które kocha.