wprowadzenie
Na XXIII Niedzielę zwykłą Słowo Boże przypomina nam, że prawdziwa mądrość i wolność rodzą się z zawierzenia Bogu. W pierwszym czytaniu (Mdr 9, 13-18) słyszymy, że nasze ludzkie poznanie jest ograniczone, a nasze drogi często chwiejne. Tylko Duch Święty daje nam światło i prowadzi do prawdy. Psalm responsoryjny (Ps 90) uczy nas modlitwy o mądrość serca: „Panie, Ty zawsze byłeś nam ucieczką”. To w Bogu odnajdujemy oparcie i siłę, by dobrze liczyć dni naszego życia. W drugim czytaniu (Flm 9b-10. 12-17) św. Paweł pokazuje, jak Ewangelia przemienia relacje. W Chrystusie nawet niewolnik staje się bratem, a więzi oparte na wierze nabierają nowej godności i głębi. W Ewangelii (Łk 14, 25-33) Jezus wzywa do radykalizmu ucznia. Kto chce iść za Nim, musi uczynić Go najważniejszym ponad wszelkie więzi i sprawy. Jezus używa mocnych słów, by pokazać, że uczeń nie może być „na pół gwizdka”: trzeba podjąć świadomą decyzję, tak jak ktoś, kto planuje budowę wieży albo wyprawę wojenną. Chrystus nie obiecuje łatwej drogi, ale zapewnia, że tylko wtedy, gdy On jest na pierwszym miejscu, życie staje się pełne i sensowne.
Ewangelia pyta dziś każdego z nas: czy naprawdę jestem gotów wszystko oddać, aby zyskać wszystko – samego Boga? Oto więc droga chrześcijanina: prosić o mądrość Ducha, budować życie na Bogu, przemieniać relacje przez miłość i iść za Jezusem bez kompromisów.
liturgia słowa bożego
PIERWSZE CZYTANIE (Mdr 9, 13-18)
Prawdziwa mądrość
Czytanie z Księgi Mądrości
Któż z ludzi rozezna zamysł Boży albo któż pojmie wolę Pana? Nieśmiałe są myśli śmiertelników i przewidywania nasze zawodne, bo śmiertelne ciało przygniata duszę i ziemski namiot obciąża rozum pełen myśli.
Mozolnie odkrywamy rzeczy tej ziemi, z trudem znajdujemy, co mamy pod ręką – a któż wyśledzi to, co jest na niebie? Któż poznał Twój zamysł, gdy nie dałeś Mądrości, nie zesłałeś z wysoka Świętego Ducha swego?
I tak ścieżki mieszkańców ziemi stały się proste, a ludzie poznali, co Tobie miłe, i zostali ocaleni przez Mądrość.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 90 (89), 3-4. 5-6. 12-13. 14 i 17)
Refren: Panie, Ty zawsze byłeś nam ucieczką.
Obracasz w proch człowieka *
i mówisz: «Wracajcie, synowie ludzcy».
Bo tysiąc lat w Twoich oczach †
jest jak wczorajszy dzień, który minął, *
albo straż nocna.
Refren: Panie, Ty zawsze byłeś nam ucieczką.
Porywasz ich, stają się niby sen poranny, *
jak trawa, która rośnie:
rankiem zielona i kwitnąca, *
wieczorem więdnie i usycha.
Refren: Panie, Ty zawsze byłeś nam ucieczką.
Naucz nas liczyć dni nasze, *
byśmy zdobyli mądrość serca.
Powróć, Panie, jak długo będziesz zwlekał? *
Bądź litościwy dla sług Twoich!
Refren: Panie, Ty zawsze byłeś nam ucieczką.
Nasyć nas o świcie swoją łaską, *
abyśmy przez wszystkie dni nasze
mogli się radować i cieszyć.
Dobroć Pana, Boga naszego, niech będzie nad nami †
i wspieraj pracę rąk naszych, *
dzieło rąk naszych wspieraj!
Refren: Panie, Ty zawsze byłeś nam ucieczką.
DRUGIE CZYTANIE (Flm 9b-10. 12-17)
Wszyscy są braćmi
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Filemona
Najdroższy:
Ja, stary Paweł, a teraz jeszcze więzień Chrystusa Jezusa – proszę cię za moim dzieckiem, za tym, którego zrodziłem w kajdanach, za Onezymem. Jego ci odsyłam; ty zaś jego, to jest serce moje, przyjmij do domu. Zamierzałem go trzymać przy sobie, aby zamiast ciebie oddawał mi usługi w kajdanach, które noszę dla Ewangelii. Jednakże postanowiłem nie czynić niczego bez twojej zgody, aby dobry twój czyn był nie jakby z musu, ale z dobrej woli. Może bowiem po to oddalił się od ciebie na krótki czas, abyś go odebrał na zawsze, już nie jako niewolnika, lecz więcej niż niewolnika, jako brata umiłowanego. Takim jest on zwłaszcza dla mnie, ileż więcej dla ciebie zarówno w doczesności, jak i w Panu. Jeśli więc się poczuwasz do łączności ze mną, przyjmij go jak mnie.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 119 (118), 135)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Okaż Twemu słudze światłość swego oblicza
i naucz mnie Twoich ustaw.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
✠ EWANGELIA (Łk 14, 25-33)
Kto nie wyrzeka się wszystkiego, nie może być uczniem Jezusa
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Wielkie tłumy szły z Jezusem. On odwrócił się i rzekł do nich: «Jeśli ktoś przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie dźwiga swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem.
Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw i nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej, gdyby położył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy, patrząc na to, zaczęliby drwić z niego: „Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć”.
Albo jaki król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestu tysiącami nadciąga przeciw niemu? Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju.
Tak więc nikt z was, jeśli nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem».
Oto słowo Pańskie.
Kolor szat liturgicznych
mówią wielcy
„Położyć nadzieję w Bogu, zawierzyć Mu, oznacza to wybrać drogę trudną, wiodącą do tego, co miłe i bliskie, przez ciemność i opuszczenie, przez odarcie z tego, co własne.”
ks. Janusz Pasierb
Kolekta z mszy
Boże, Ty nam zesłałeś Zbawiciela i uczyniłeś nas swoimi przybranymi dziećmi, † wejrzyj łaskawie na wierzących w Chrystusa, * i obdarz ich prawdziwą wolnością i wiecznym dziedzictwem. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
KOLEKTA – (łac. collere – zbierać razem, tzw. modlitwa dnia, oracja) znajduje się w brewiarzu i w formularzu Mszy Świętej. Po wezwaniu „Módlmy się” następuje chwila ciszy, aby uczestnicy liturgii uświadomili sobie, że stoją w obecności Boga i wypowiedzieli w modlitwie osobistej swoje prośby. Następnie przewodniczący liturgii recytuje lub śpiewa kolektę, która wyraża charakter obchodu liturgicznego (nawiązuje treścią do uroczystości lub wspomnienia świętego patrona) i prośby wspólnoty do Boga. Kolekta kończy się konkluzją trynitarną w następujący sposób: „Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków”. Lud, łącząc się z prośbą i wyrażając na nią zgodę, przez aklamację Amen sprawia, że staje się ona jego modlitwą.
liturgiczne obchody tygodnia
Podziel się treścią :