Legenda głosi, że św. Ignacy był tym dzieckiem, które Jezus postawił przed uczniami, mówiąc: „Kto się uniży jak to dziecko, ten jest największy w Królestwie Niebieskim” (Mt 18,1–5). Choć nie mamy pewnych informacji o jego dzieciństwie, wiemy, że w późniejszym życiu stał się jednym z najważniejszych pasterzy pierwszego Kościoła.

Jako biskup Antiochii, następca św. Piotra Apostoła, prowadził Kościół w czasach narastających prześladowań. Podczas rządów cesarza Trajana został aresztowany i skazany na śmierć. Wysłano go pod eskortą żołnierzy do Rzymu, aby został rzucony dzikim zwierzętom na arenie.

W drodze do Rzymu św. Ignacy napisał siedem listów, które są bezcennym świadectwem wiary pierwszych chrześcijan. Pisał m.in. do wspólnot w Efezie, Magnezji, Trallach, Rzymie, Filadelfii, Smyrnie oraz do św. Polikarpa. W listach tych ukazał głęboką wiarę w bóstwo i człowieczeństwo Chrystusa, a także jasno przedstawił strukturę Kościoła – z biskupami, prezbiterami i diakonami, jako odzwierciedleniem jedności Trójcy Świętej.

To właśnie Ignacy po raz pierwszy użył terminu „Kościół katolicki”, podkreślając jego powszechność i jedność w Chrystusie. Pisał:

„Tam, gdzie jest Jezus Chrystus, tam jest Kościół katolicki.”

W swoich pismach wyraził też pragnienie męczeństwa. Do chrześcijan w Rzymie napisał:

„Pozwólcie mi być żertwą dla Boga. Jestem Bożą pszenicą – niech zmielą mnie zęby dzikich zwierząt, abym stał się czystym chlebem Chrystusa.”

Św. Ignacy poniósł śmierć męczeńską około 107 roku, najprawdopodobniej na arenie Koloseum w Rzymie. Chrześcijanie zebrali jego relikwie i przewieźli do Antiochii. Z czasem były one kilkakrotnie przenoszone – m.in. za czasów cesarza Teodozjusza II, aż w końcu trafiły do Rzymu.

Ignacy nosił przydomek „Teoforos”, czyli „niosący Boga” – symbol jego głębokiej wiary i całkowitego zjednoczenia z Chrystusem.

W ikonografii św. Ignacy ukazywany jest w szatach biskupich, często z lwem u stóp (symbolem jego męczeństwa) lub z monogramem IHS na piersi, znakiem jego miłości do Jezusa.