Dziś, 27 grudnia, Kościół obchodzi święto św. Jana Apostoła i Ewangelisty – umiłowanego ucznia Jezusa, świadka Jego chwały, autora czwartej Ewangelii, trzech listów apostolskich i Apokalipsy. Jest on jedynym z Apostołów, który nie poniósł śmierci męczeńskiej, lecz dożył sędziwego wieku, wiernie służąc Chrystusowi i Kościołowi aż do końca swoich dni.
Św. Jan ukazuje, że miłość, wierność i kontemplacja tajemnicy Słowa Wcielonego są drogą do prawdziwego poznania Boga.
Św. Jan jest patronem Albanii i Azji Mniejszej, a także teologów, pisarzy, introligatorów, skrybów, papierników, wdów oraz zawodów związanych z pismem i słowem.
życiorys
Św. Jan był synem Zebedeusza i Salome oraz młodszym bratem Jakuba Starszego. Początkowo był uczniem Jana Chrzciciela, lecz wraz ze św. Andrzejem poszedł za Jezusem, gdy usłyszał świadectwo o Baranku Bożym (J 1,35–40). Należał do grona najbardziej zaufanych uczniów Chrystusa.
Był rybakiem i prawdopodobnie człowiekiem dość zamożnym – posiadał własną łódź i sieci. Ewangelie wielokrotnie wspominają jego obecność przy najważniejszych wydarzeniach z życia Jezusa: przy wskrzeszeniu córki Jaira, Przemienieniu na górze Tabor, w Ogrodzie Oliwnym, a także podczas męki Pana.
Chrystus nadał Janowi i Jakubowi przydomek „Synowie gromu”, co ukazuje ich gorliwość, a nawet porywczość. Jan musiał jednak przejść długą drogę dojrzewania wiary – początkowo marzył o ziemskim królestwie Mesjasza i o zaszczytnych miejscach u Jego boku. Z czasem zrozumiał, że Królestwo Boże jest duchowe, a prawdziwa wielkość polega na służbie i miłości.
Podczas Ostatniej Wieczerzy Jan spoczywał na piersi Zbawiciela. Tylko on z Apostołów pozostał wierny aż do końca i stał pod krzyżem, gdy inni uciekli. Dlatego Jezus powierzył mu swoją Matkę, czyniąc go Jej synem, a Ją – jego Matką (J 19,26–27).
Po zmartwychwstaniu Chrystusa Jan „ujrzał i uwierzył”, gdy wszedł do pustego grobu. W Dziejach Apostolskich występuje jako bliski współpracownik św. Piotra – razem głosili Ewangelię, uzdrawiali chorych i byli więzieni za wiarę. Św. Paweł nazwie Jana „filarem Kościoła” (Ga 2,9).
Przez wiele lat Jan przebywał w Jerozolimie, następnie w Samarii, a później w Efezie, gdzie kierował wspólnotami chrześcijańskimi w Azji Mniejszej. Tam napisał Ewangelię oraz trzy listy apostolskie, a podczas zesłania na wyspę Patmos – Apokalipsę.
Tradycja przekazuje, że za cesarza Domicjana był męczony we wrzącym oleju, lecz cudownie ocalał. Jako jedyny z Apostołów zmarł śmiercią naturalną, około 98 roku, w Efezie. Dlatego w jego święto Kościół sprawuje liturgię w szatach białych, a nie czerwonych.
Ewangelia św. Jana ma charakter głęboko teologiczny i ukazuje Jezusa jako prawdziwego Boga i prawdziwego Człowieka. Symbolizuje ją orzeł, znak wzniosłości i duchowej głębi.
W ikonografii św. Jan przedstawiany jest jako starzec lub młodzieniec, często z orłem, księgą, kielichem z wężem lub na wyspie Patmos. Jego postać przypomina, że „Bóg jest miłością”, a wiara dojrzewa w bliskości z Chrystusem.
kolekta z mszy
Boże, Ty nam objawiłeś tajemnice Twojego Słowa przez świętego Jana Apostoła, † oświeć nasze umysły, * abyśmy pojęli i umiłowali naukę, którą głosił. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków.
Podziel się treścią :