Przed nami Adwent. Kolejny w życiu, ale nadal niezmiennie wyjątkowy. Czekanie na Boga jest warte uwagi, zaangażowania i doświadczania tu i teraz, wrażliwości na ludzi, których spotykamy. Adwent to czas, który każdy z nas przeżywa na swój sposób – czas pełen oczekiwań, ale i pełen łaski. Jak go przeżyć dobrze? Aby przeżyć go dobrze, trzeba odkryć sens adwentu – czasu, który Bóg daje nam, byśmy wciąż na nowo zbliżali się do Jego obecności. Zaczynamy nowy rok liturgiczny – nowy etap życia jest jak czysta karta, którą możemy zapisać. To kolejna szansa, by zaprosić Boga do mojej codzienności, bo Adwent przeżywam właśnie tu, gdzie jestem: w mojej rodzinie, z pracą, którą mam, wśród ludzi, z którymi się spotykam, tak jak to jest możliwe, korzystając z bogactwa tradycji i zwyczajów. Adwentowe oczekiwanie nie jest czymś, co odgrywamy, ale tajemnicą, którą warto krok po kroku odkrywać, by serce mogło w pełni otworzyć się na Boga. Zatrzymajmy się na chwilę, by dostrzec, co On ma dla nas w tym czasie. Adwent to nie tylko czekanie na coś, ale na Kogoś – na Boga, który przychodzi do naszego życia w subtelny, cichy sposób. Czas oczekiwania nie jest bezczynnością, ale pełnią uwagi, otwartości i gotowości do spotkania. Nie muszę być idealny ani udawać kogoś, kim nie jestem. Jezus nie przychodzi do sprawiedliwych, ale do grzeszników, słabych i kruchych ludzi, którymi w gruncie rzeczy jesteśmy. Przychodzi delikatnie jako dziecko, z niepojętą miłością, pokojem i radością, którymi chce nas napełnić po brzegi. To On jest źródłem łaski, którą możemy przyjąć z wdzięcznością, ale możemy ją również odrzucić, tracąc tym samym kolejną okazję na spotkanie z Nim. Zatrzymajmy się na chwilę w codziennym biegu, by przyjąć tę łaskę z otwartym sercem. Niech codzienna modlitwa – choćby krótka – będzie tym, co pozwala nam dostrzegać Boga w prostych chwilach. Niech Adwent stanie się dla nas czasem wyciszenia, ale i radości z tego, że Bóg jest tu i teraz, gotowy przyjść do nas w każdym momencie. Niech ten Adwent będzie czasem szczególnego spotkania z Matką Bożą, która pomaga nam iść ku Jezusowi. Otwórzmy serca na łaskę, którą On nam oferuje. Błogosławionego Adwentu!
co to jest Adwent ?
Słowo „Adwent” pochodzi od łacińskiego „adventus”, które oznacza „przyjście”, „przybycie” lub „nadejście”. W starożytnym Rzymie „adventus” używane było w odniesieniu do oficjalnego przyjazdu dygnitarzy państwowych po objęciu urzędu czy też corocznego przybywania bóstw do świątyni. Był to czas oczekiwania na ważne wydarzenie, które miało zmienić oblicze rzeczywistości. Dla nas, chrześcijan, „adventus” ma głęboki, duchowy sens. Jest to czas, który przygotowuje nas na uczczenie narodzin Jezusa w Betlejem, na które czekamy z nadzieją i radością. Adwent to także okres, w którym przypominamy sobie o powtórnym przyjściu Chrystusa – Jego nadejściu na końcu czasów. To czas, kiedy w ciszy serca przygotowujemy się na spotkanie z Nim, które wypełni nasze życie pełnią Jego łaski. Adwent to zatem nie tylko czas oczekiwania na Boże Narodzenie, ale również na tę ostateczną chwilę, gdy Jezus przyjdzie w chwale, by na nowo objawić swoje Królestwo. To zaproszenie do pogłębienia naszej więzi z Bogiem i do otwarcia serca na Jego przyjście tu i teraz.
Pierwsze ślady istnienia Adwentu pojawiają się w Galii i Hiszpanii w IV wieku. Początkowo Adwent trwał 3 tygodnie i był czasem postu pokarmowego oraz praktyk ascetycznych, które miały na celu przygotowanie wiernych do spotkania z przychodzącym Chrystusem. W VI wieku Rzym wprowadził Adwent do liturgii, łagodząc jego surowy, pokutny charakter, a także nadając mu wymiar liturgicznego przygotowania do uroczystości Bożego Narodzenia. Adwent, choć ma swoje korzenie w praktykach pokutnych, z biegiem lat stał się przede wszystkim czasem duchowego oczyszczenia i radosnego oczekiwania. Przygotowując się na przyjście Chrystusa, podejmujemy szereg działań, które mają na celu nie tylko zewnętrzne przygotowanie do Świąt, ale przede wszystkim wewnętrzne otwarcie serca na Bożą obecność. To czas, by wzmacniać naszą więź z Bogiem poprzez modlitwę, post, uczynki miłosierdzia i kontemplację, by w pełni przeżyć tajemnicę Jego przyjścia.
Adwent: Czas Oczekiwania i Przemiany
W liturgii Kościoła Adwent dzieli się na dwie części, każdą z nich o odmiennym charakterze.
- Pierwsza część Adwentu trwa od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia. W tym okresie czytane są teksty biblijne, które zapowiadają powtórne przyjście Zbawiciela na końcu czasów i przygotowują nas na spotkanie z Chrystusem, który przyjdzie jako Sędzia. Dni powszednie tego okresu mają charakter bardziej pokutny i oczekujący. W tym czasie obchodzimy wszystkie obchody wyższe rangą – wspomnienia dowolne, obowiązkowe, święta i uroczystości, które kierują naszą uwagę ku tajemnicy Chrystusa, który powróci w chwale.
- Drugi okres Adwentu, od 17 do 24 grudnia, to bezpośrednie przygotowanie do Świąt Bożego Narodzenia. W tym czasie szczególna uwaga skupia się na oczekiwaniach związanych z narodzinami Jezusa w Betlejem. W dniach powszednich można obchodzić tylko święta i uroczystości, a liturgia staje się bardziej radosna, zbliżając nas do tajemnicy Wcielenia. To czas, w którym serca przygotowują się na Boże Narodzenie w atmosferze nadziei i radości z przyjścia Zbawiciela.
Adwentowe oczekiwanie ma swoje trzy znaczenia:
- Adwent to czas, w którym najpierw wspominamy oczekiwanie na pierwsze, historyczne przyjście Jezusa. Łączymy się z tymi wszystkimi pokoleniami ludzi sprawiedliwych z czasów Starego Testamentu, którzy przez wieki oczekiwali na przyjście Mesjasza. Liturgia adwentowa ukazuje postacie tych świętych, którzy przepowiadali i przygotowywali drogę dla Zbawiciela. Już po grzechu pierworodnym Bóg obiecał, że „Potomek” Niewiasty zniszczy moc szatana. Naród wybrany przez wieki z nadzieją oczekiwał spełnienia tej obietnicy.
- W Adwencie szczególnie uwielbiamy postać Jana Chrzciciela, który stał się głosem wołającym na pustyni, zapowiadającym przyjście Oblubieńca. Wpatrujemy się także w Maryję, która w sposób wyjątkowy oczekiwała Jezusa. Jej „niech mi się stanie”, wyrażające całkowite posłuszeństwo w wierze, uczy nas, jak otworzyć serce na Boże Słowo. To Maryja w swoim cichym, pełnym pokory oczekiwaniu staje się dla nas wzorem gotowości na przyjęcie Boga w naszym życiu.
- Bezpośrednio nasze myśli biegną ku Bożemu Narodzeniu. Czekamy na te Święta, a przez modlitwę, uczestnictwo w Roratach, adwentowe postanowienia i codzienne przygotowania pragniemy zbliżyć się do tajemnicy Wcielenia. Bóg stał się człowiekiem, przyszedł do nas, a my, podobnie jak Maryja, winniśmy wyjść naprzeciw Jego przyjściu, by spotkać się z wcielonym Synem Bożym. Adwent jest czasem, który zaprasza nas do duchowego oczyszczenia i przygotowania, a rekolekcje adwentowe stają się szczególną okazją do odnowienia naszej więzi z Bogiem.
- Jednocześnie nasze myśli biegną ku przyszłości – przypominamy sobie, że Jezus przyjdzie ponownie, by zakończyć zło i na zawsze królować nad całym światem. Oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa daje radość, ponieważ przypomina nam, że całe nasze życie jest czekaniem. W życiu zawsze do czegoś dążymy. Człowiek, który już na nic nie czeka, jest nieszczęśliwy. To, co nadaje naszemu życiu sens i piękno, to właśnie to czekanie – czekanie na Kogoś, czekanie na przychodzącego Chrystusa. To Adwent uczy nas, jak żyć w pełni, jak w każdej chwili naszego życia oczekiwać na Tego, który przychodzi.
Tradycje i Symbole Adwentowe
WIENIEC ADWENTOWY
Wieniec adwentowy to jeden z najpiękniejszych zwyczajów adwentowych, który pomaga nam lepiej przeżyć ten wyjątkowy czas oczekiwania. Jest to symbol życia, który wiecznie trwa, podobnie jak Bóg, który jest wieczny. Wieniec wykonany z gałązek drzew iglastych przypomina o nadziei, która nie gaśnie, a cztery świece symbolizują cztery niedziele Adwentu, dni, które zbliżają nas do narodzin Jezusa. Każdą z poszczególnych świec zapala się w kolejną niedzielę Adwentu, co przypomina nam o upływającym czasie i o konieczności duchowego przygotowania na przyjście Bożej Dzieciny.
Pierwsza to ŚWIECA PRZEBACZENIA.
Bez słów „przepraszam” i „przebaczam” nie ma prawdziwego pokoju. W pierwszym tygodniu Adwentu pomódlcie się o to, by w Waszej rodzinie każdy, kto zawinił, miał odwagę szczerze przeprosić, a ten, kto został skrzywdzony, siłę, by przebaczyć. Przebaczenie to dar, który leczy serce i zbliża do Boga. Pamiętajmy, że Jezus przyszedł na świat, by ofiarować nam przebaczenie – to w Nim mamy źródło prawdziwego pokoju.
Druga to ŚWIECA WIARY.
Ta świeca przypomina, że najbardziej na świecie kocha nas Bóg. On, który jest Miłością, pragnie dla nas szczęścia i pokoju. Czasem jednak, w trudnych momentach życia, trudno jest uwierzyć w Jego obecność i dobroć. W drugim tygodniu Adwentu pomódlcie się o dar silnej wiary – wiary, która ufa Bogu nawet w chwilach niepokoju. Proście o to, by Wasze serca przyjęły Jego miłość, abyście w trudnych chwilach mogli poczuć się bezpiecznie w Jego ramionach.
Trzecia to ŚWIECA RADOŚCI.
Radość to dar, który rodzi się z głębokiego doświadczenia Bożej miłości. Uśmiech, błysk w oku, dobre słowo – to wszystko wyraża naszą radość w sercu. Warto pamiętać, że prawdziwa radość nie zależy od zewnętrznych okoliczności, ale od bliskości Boga. W trzecim tygodniu Adwentu pomódlcie się o prawdziwą radość w Waszej rodzinie – radość, która płynie z relacji z Jezusem, który przyszedł, by dać nam pełnię życia i szczęścia.
Czwarta to ŚWIECA NADZIEI.
Nadzieja to pewność, że Bóg ma plan dla każdego z nas, że cokolwiek się dzieje, On nigdy nas nie opuści. W czwartym tygodniu Adwentu pomódlcie się o to, by w Waszej rodzinie nigdy nie zabrakło nadziei. Może ktoś z Waszych bliskich czeka na uzdrowienie, może ktoś potrzebuje pracy, a ktoś inny modli się o przyjaciela. Nadzieja daje siłę do życia, dlatego proście Boga, by w każdym sercu zapaliła się iskra nadziei na lepsze jutro.
LAMPION
Lampion to specjalny rodzaj lampki, który przybiera formę zamkniętego czworoboku, z ściankami przypominającymi witraże z chrześcijańskimi symbolami lub scenami biblijnymi. Wewnątrz umieszcza się świecę, która rozświetla ciemność. Dzieci zabierają lampiony ze sobą na Roraty, pielgrzymując do kościoła w ciemności poranka. Lampion symbolizuje światło Chrystusa, które oświetla naszą drogę w świecie pełnym ciemności. Podczas pierwszej części Mszy św. roratniej, kiedy kościół pogrążony jest w mroku, lampion staje się znakiem obecności Bożego światła wśród nas. To także przypomnienie, że Adwent jest czasem oczekiwania na to światło, które ma przyjść, aby rozświetlić nasze serca i życie.
KALENDARZ ADWENTOWY
W wielu rodzinach Adwent to czas, który zaczyna się od otwierania okienek w kalendarzu adwentowym. Każdy nowy dzień oznacza otwarcie drzwi lub okienka, w którym kryje się scena biblijna, motyw świąteczny lub cytat z Pisma Świętego. Może to być także specjalna myśl na dany dzień, która zaprasza do refleksji nad przygotowaniem serca na Boże Narodzenie. Często w niektórych kalendarzach adwentowych znajdują się puste okienka, w których dzieci i rodzice mogą zapisać swoje adwentowe zobowiązania – takie jak codzienna modlitwa, udział w Roratach, pomoc potrzebującym czy rekolekcje. Kalendarz adwentowy staje się zatem nie tylko zabawą, ale i duchowym przewodnikiem, który pomaga przeżyć Adwent w sposób świadomy, pełen oczekiwania na przyjście Jezusa. To codzienne otwieranie serca na nową łaskę i przypomnienie, że każda chwila prowadzi nas ku świętu Narodzenia Pańskiego.
Msza Roratnia to wyjątkowa Liturgia wotywna ku ku czci Najświętszej Maryi Panny, głęboko wpisana w czas Adwentu – okres oczekiwania na przyjście Zbawiciela. Maryja, jako Ta, która najpełniej przeżywała adwent nadziei, jest dla nas przewodniczką w duchowym przygotowaniu na przyjście Chrystusa. Oczekiwała Go jako Córka Izraela, Matka Jezusa i Matka Kościoła – w pełni zawierzając Bożemu planowi.
Nazwa „Roraty” pochodzi od pierwszych słów starożytnej pieśni adwentowej: „Rorate caeli desuper” – „Spuśćcie rosę, niebiosa”. Słowa te, zaczerpnięte z proroctwa Izajasza, są wołaniem ludu Bożego o nadejście Zbawiciela, pełne tęsknoty za Jego światłem i miłością.
Wyjątkowym symbolem Rorat jest roratka – świeca ozdobiona białą wstążką, ustawiona w pobliżu ołtarza. Roratka przypomina o obecności Maryi – Jutrzenki, która prowadzi nas ku wschodzącemu Słońcu Zbawienia. Msza roratnia rozpoczyna się w półmroku, w którym widnieje jedynie światło tej świecy. Dopiero po akcie pokutnym rozświetlają się wszystkie światła, symbolizując bliskość Chrystusa – Światłości świata.
Roraty znane są w Polsce od XIII wieku. Przekazy historyczne mówią, że odprawiano je już za czasów panowania Bolesława Wstydliwego. Król, umieszczając na ołtarzu zapaloną świecę, miał mówić: „Gotów jestem na sąd Boży”. Pierwsze formularze roratnich Mszy św. znaleziono w księgach liturgicznych cystersów śląskich. W XIV wieku Roraty stały się popularne w całej Polsce, jednak szczytowy okres ich rozwoju przypadał na wiek XVI. Wtedy też działały kapele i bractwa rorantystów, których zadaniem było dbanie o szczególnie uroczysty sposób sprawowania tych wotywnych Mszy św. W przeszłości bywało tak, że w katedrach i kolegiatach Roraty odprawiano przez cały rok. Z czasem zostały ograniczone tylko do okresu Adwentu.
Tradycja Ta pomaga całej rodzinie przeżywać wspólnie kolejne etapy historii zbawienia. W czasie Adwentu cała rodzina angażuje się w tworzenie i ustawianie przy żłóbku postaci biblijnych, co staje się nie tylko pięknym zwyczajem, ale także duchową drogą przygotowania na przyjście Jezusa. Dzieci, pod przewodnictwem rodziców, wykonują z papieru, modeliny lub innych materiałów postacie, które symbolizują ważne postacie z historii zbawienia. W pierwszą niedzielę Adwentu ustawiają figurkę Abrahama, w drugą – Izajasza, w trzecią – św. Jana Chrzciciela, a w czwartą – Matki Bożej. W wigilię Bożego Narodzenia przychodzi czas na postać św. Józefa, a na samą wigilię – Dzieciątko Jezus. Kolejno, w dniu Bożego Narodzenia, ustawiane są figury pasterzy, owiec i aniołów, a na Trzech Króli – Mędrcy, którzy przynoszą dary dla nowonarodzonego Króla. Ta tradycja nie jest tylko fizycznym ustawianiem figurek, ale zaprasza do głębokiego przeżywania każdego etapu narodzin Jezusa. W te dni rodzina gromadzi się przy żłóbku, wspólnie modli się i czyta odpowiednie fragmenty Pisma Świętego. To wspaniała okazja, by dzieci mogły poznać historię zbawienia, by w tym czasie zbliżyły się do Boga, odkrywając, jak każdy z tych momentów prowadzi do pełni objawienia Boga w Jezusie Chrystusie. Modlitwa przy żłóbku, zwłaszcza w takiej rodzinnej atmosferze, pozwala przeżyć Adwent jako czas oczekiwania, nadziei i radości z narodzin Zbawiciela.
Adwent w Rodzinie i Wspólnocie
Jak rodzina oczekuje przez dziewięć miesięcy na narodziny dziecka, tak i my, jako wspólnota, czekamy na narodziny Pana Jezusa. Okres Adwentu to czas radosnego oczekiwania, nawrócenia i nadziei. To czas duchowego przygotowania, aby na nowo przeżyć tajemnicę narodzin Syna Bożego. Adwent to jednak nie tylko czas przeżywany w kościele. To także czas, który mamy do przeżycia w sercu, w rodzinach, w naszych codziennych obowiązkach i relacjach. Rodzina staje się miejscem, gdzie otwieramy nasze serca na wspólne przygotowanie do świąt. Warto już teraz rozpocząć przygotowania do nadchodzącego Adwentu, zadając sobie pytanie: Jak ten wyjątkowy czas przeżyć w pełni? Niech Adwent stanie się dla Was chwilą szczególnego spotkania z Matką Bożą. To czas, w którym możemy przygotować nasze serca na przyjęcie Dzieciątka Jezus, tak jak Ona – z prostotą, pokorą i pełnym zaufaniem. Niech to będzie także czas głębokiej wspólnej modlitwy, refleksji i bliskości, nie tylko w świątecznym okresie, ale przez cały ten czas oczekiwania.
Zachęta do dobrych uczynków:
Adwent jest czasem, który możemy przeżywać w sposób wyjątkowy, nie tylko przez modlitwę, ale również przez konkretne, codzienne gesty miłości i życzliwości. To doskonały moment, by skoncentrować nasze wysiłki na takich cnotach jak: uważne słuchanie, cierpliwość, otwartość na innych, prostota i ubóstwo. Nie chodzi tu o wielkie przemowy, ale o drobne, codzienne wybory, które budują naszą wspólnotę. Przy stole uczymy się wzajemnego szacunku: słuchamy innych, nie przerywamy, pomagamy sobie nawzajem, nakładając jedzenie najpierw dla innych, a potem dla siebie. Dbałość o szczegóły, takie jak podanie soli, chleba czy wody bez czekania na prośbę, może być pięknym symbolem troski o siebie nawzajem. Rezygnujemy z jednego cukru w herbacie, zmieniając naszą postawę z aspiracji na prostotę. W tym czasie, może to także oznaczać, by nie narzekać na to, co mamy, lecz docenić to, co już jest. Może warto zrezygnować z programów telewizyjnych czy dodatkowych minut spędzonych w łóżku, aby bardziej świadomie poświęcać czas na modlitwę, rozmowy, czy pomóc innym. W szkole czy wśród przyjaciół mówimy „nie” wobec nieżyczliwości, nie przyłączamy się do wyśmiewania innych, a raczej oferujemy pomoc i uśmiech tym, którzy go potrzebują. Codzienne, małe wybory mogą przemieniać nas i nasze otoczenie. Warto pamiętać, że te postanowienia mogą być nie tylko indywidualne, ale i rodzinne – kiedy cała rodzina podejmuje konkretne postanowienia, ma to wielką moc, by wzajemnie się inspirować i wspierać. Takie zobowiązania będą nas mobilizować, by dbać o dobry przykład dla siebie nawzajem, szczególnie dzieci, które uczą się w tym czasie, czym jest prawdziwa miłość do bliźniego.
Siano dobrych uczynków – symboliczne podejście do miłosierdzia w Adwencie:
Zwyczaj wkładania słomki do żłóbka za każdy dobry uczynek jest pięknym sposobem na uświadomienie dzieciom, jak małe gesty mogą przybliżać nas do Boga. W pierwszą niedzielę Adwentu dziecko otrzymuje pusty żłóbek, który staje się symbolem ich serca czekającego na przyjście Jezusa. Każdego dnia, za każdy dobry uczynek, wkłada do żłóbka jedno źdźbło siana. Widok żłóbka wypełniającego się dobrymi uczynkami przypomina o tym, że nasze serca wypełnia miłość i dobroć, które przygotowują nas na przyjście Zbawiciela. W wigilię Bożego Narodzenia, każde dziecko, budząc się rano, znajduje w swoim żłóbku figurkę Dzieciątka Jezus – symbol, który mówi o tym, jak nasze serca stają się pełne i gotowe na przyjęcie Boga, który przychodzi na świat jako małe Dzieciątko.
Duchowe wyzwania
Zachęcamy do regularnego sięgania po informator liturgiczny – który dostępny jest na głównej stronie serwisu parafialnego, który jest doskonałym narzędziem do pogłębiania naszej wiedzy o liturgii Kościoła i wzbogacenia duchowego przeżywania czasu Adwentu oraz innych okresów liturgicznych. Informator pomaga w zrozumieniu głębokiego sensu obrzędów, modlitw oraz czytań, które towarzyszą nam w różnych momentach roku liturgicznego. Jego lektura pozwala lepiej przygotować się na uczestnictwo w Eucharystii, modlitwach wspólnotowych oraz w obrzędach sakramentalnych, wzmacniając naszą więź z Bogiem i Kościołem. Dzięki informatorowi możemy również zgłębiać teksty biblijne, refleksje liturgiczne i katechezy, które są szczególnie istotne w kontekście duchowego rozwoju każdego z nas. Niech stanie się on pomocnym przewodnikiem w naszej codziennej drodze wiary.
Adwent to czas, który zaprasza nas do duchowej odnowy i przygotowania na przyjście Pana. To doskonała okazja, by wyznaczyć postanowienia, które będą pomagały nam w pogłębianiu naszej relacji z Bogiem oraz zbliżeniu do drugiego człowieka. Postanowienia adwentowe mogą obejmować zarówno praktyki modlitewne, jak codzienne uczestnictwo w Roratach, jak i konkretne działania miłosierdzia, takie jak pomoc potrzebującym, wybaczanie, czy wyciszenie się na czas refleksji. Może to być także rezygnacja z pewnych przyjemności, by skupić się na tym, co naprawdę ważne – na oczekiwaniu na Jezusa, który przychodzi do nas z miłością i pokojem. Postanowienia adwentowe to nie tylko chwilowe wyrzeczenia, ale realna okazja do przemiany serca i wzrostu w wierze.
Cytaty z pisma świętego
„Zawołajcie na głos, nie powstrzymujcie się, podnieście głos jak trąba! Ogłoście mojemu ludowi jego przewinienia, domowi Jakuba jego grzechy.” (Iz 58, 1)
Ten cytat przypomina nam, że Adwent to czas wołania do Boga o nawrócenie i przygotowanie serc na przyjście Mesjasza.„Przygotujcie drogę Panu, prostujcie Jego ścieżki!” (Mk 1, 3)
W Adwencie jesteśmy wezwani do oczyszczenia naszych serc, aby mogliśmy godnie przyjąć Jezusa.„Zawsze się radujcie. Módlcie się nieustannie. W wszystko bądźcie wdzięczni, bo taka jest wola Boża w Chrystusie Jezusie względem was.” (1 Tes 5, 16-18)
Adwent to czas radości, modlitwy i wdzięczności, kiedy przygotowujemy się na przyjście Zbawiciela.„Oto Pan Bóg przychodzi z mocą, Jego ramie zdziała zbawienie. Oto Jego zapłata idzie z Nim, a zapłata Jego przed Jego obliczem.” (Iz 40, 10)
Z nadzieją oczekujemy na powtórne przyjście Chrystusa, który przyjdzie w mocy, aby nas zbawić.„Oto ja wysyłam posłańca, który przygotuje drogę przede Mną.” (Mt 11, 10)
Słowa te zapowiadają przyjście Jana Chrzciciela, który miał przygotować serca ludzi na przyjęcie Jezusa, a dla nas są wezwaniem do nawrócenia.„Czuwajcie, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie.” (Mt 24, 42)
Adwent to czas czuwania i oczekiwania na przyjście Jezusa, zarówno w czasie Świąt Bożego Narodzenia, jak i na Jego ostateczne powtórne przyjście.„Przyjdź, Panie, nie zwlekaj, aby pocieszyć swój lud!” (Rz 13, 11)
Modlitwa Adwentu to tęsknota za przyjściem Zbawiciela, który ma nas pocieszyć i przemienić nasze życie.„Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nadadzą Mu imię Emmanuel, co się tłumaczy: Bóg z nami.” (Mt 1, 23)
Ten cytat ukazuje nam tajemnicę Wcielenia – Adwent to czas oczekiwania na spełnienie tej wielkiej obietnicy Boga.„Pan Bóg jest blisko. Nie lękajcie się, nie bójcie się!” (Flp 4, 5)
Adwent przypomina, że Bóg jest blisko, nie musimy się bać, bo On przychodzi z miłością i pokojem.„A wy, bracia, nie bądźcie w ciemności, aby ten dzień nie zaskoczył was jak złodziej.” (1 Tes 5, 4)
W Adwencie wzywa się nas do czujności i przygotowania się na spotkanie z Chrystusem, który przyjdzie na końcu czasów.
duchowe przygotowanie
Adwent to czas oczekiwania i duchowego przygotowania na największe Święto – Bożego Narodzenia. W pośpiechu przed świętami nie zapomnijmy o najważniejszym przygotowaniu: oczyszczeniu serca przez sakrament pokuty. Zachęcamy do skorzystania ze spowiedzi świętej adwentowej, szczególnie podczas dekanalnych spowiedzi, by z sercem pełnym pokoju i radości powitać Dzieciątko Jezus. Nie odkładajmy tego sakramentu na ostatnią chwilę, ale przystąpmy do niego z ufnością i skruchą, aby z czystym sumieniem otworzyć nasze serca na przychodzącego Pana. W tym świętym czasie, dajmy Bogu przestrzeń w naszym życiu, by mógł zagościć w naszych sercach na nowo, napełniając nas miłością, pokojem i nadzieją.
Świętowanie Tajemnicy Bożego Narodzenia
Po Wigilii, 24 grudnia, zapraszamy Was do wspólnego uczestnictwa w Pasterce, aby w radosnym oczekiwaniu powitać przychodzące na świat Dzieciątko Jezus. To moment, kiedy cała parafia jednoczy się w modlitwie, śpiewając kolędy z całego serca, z radością, która wypełnia nasze dusze. W kolejnych dniach Świąt nie zapominajmy o obecności na Mszy świętej, aby z wdzięcznością przyjąć Boga, który stał się jednym z nas. Jeśli serce Wasze będzie gotowe, przyjmijcie Jezusa w Komunii Świętej, a On uczyni Wasze serce najpiękniejszym mieszkaniem. Niech te święta staną się czasem głębokiego spotkania z Bożą miłością, która napełnia nas pokojem, radością i nadzieją na każdy dzień.
Udostępnij:
